Β. Ι. ΛΕΝΙΝ: ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ

ΓΙΑ
ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ

Κριτικά σημειώματα πάνω στο
Εθνικό Ζήτημα

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Εξαιρετική επικαιρότητα αποκτούν και πάλι τα θέματα που αφορούν το έθνος, το εθνικό ζήτημα, το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών και εθνών, των εθνικών μειονοτήτων κλπ, ιδιαίτερα μετά την ανατροπή των
καθεστώτων του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού». Το ΠΚ δημοσιεύει το βιβλίο του Β. Ι. ΛΕΝΙΝ «ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ» - για πρώτη φορά στο Ελληνικό διαδίκτυο – και σε μια ιστορική στιγμή όπου αναβιώνουν και πάλι οι
ρατσιστικές και άλλες φυλετικές θεωρίες, ο εθνικισμός και ο σοβινισμός
Β. Ι. ΛΕΝΙΝ

Β. Ι.Κριτικά σημειώματα πάνω στο Εθνικό Ζήτημα

Ότι το εθνικό ζήτημα έχει προωθηθεί σήμερα σε περίβλεπτη θέση ανάμεσα στα ζητήματα της κοινωνικής ζωής της Ρωσίας είναι εξόφθαλμο. Και ο μαχόμενος εθνικισμός της αντίδρασης, και το πέρασμα του αντεπαναστατικού, αστικού φιλελευθερισμού στον εθνικισμό (ιδιαίτερα στο μεγαλορωσικό, μα επίσης και στον πολωνικό, τον εβραϊκό, τον ουκρανικό κλπ), και τέλος, το δυνάμωμα των εθνικιστικών ταλαντεύσεων μέσα στους διάφορους «εθνικούς» (δηλαδή μη μεγαλορώσους) σοσιαλδημοκράτες, που έφτασε ως την καταστρατήγηση του προγράμματος του κόμματος – όλα αυτά μας επιβάλλουν αναμφισβήτητα να δώσουμε περισσότερη από πριν προσοχή στο εθνικό ζήτημα.

Τούτο το άρθρο επιδιώκει έναν ειδικό σκοπό: να εξετάσει στη γενική τους αλληλουχία αυτές ακριβώς τις ταλαντεύσεις των μαρξιστών και των αυτονομαζόμενων μαρξιστών στο εθνικό ζήτημα, ταλαντεύσεις που αναφέρονται στο πρόγραμμα. Στη «Σέβερναγια Πράβντα», αρ. φύλλου 29/5 του Σεπτέμβρη 1913, στο άρθρο «Οι φιλελεύθεροι και οι δημοκράτες στο ζήτημα των γλωσσών» είχα την ευκαιρία να μιλήσω για τον οπορτουνισμό των φιλελεύθερων στο εθνικό ζήτημα. Ενάντια σ’ αυτό μου το άρθρο ρίχτηκε κάνοντάς μου κριτική η οπορτουνιστική εβραϊκή εφημερίδα «Τσάϊτ» με ένα άρθρο του κ. Φ. Λίμπμαν. Από την άλλη μεριά, κριτική στο πρόγραμμα των ρώσων μαρξιστών πάνω στο εθνικό ζήτημα έκανε και ο Ουκρανός οπορτουνιστής κ. Λιέφ Γιουρκέβιτς. («Ντζβίν», 1913, τεύχη 7-8). Και οι δύο αυτοί συγγραφείς έθιξαν τόσα πολλά ζητήματα, που για να τους απαντήσουμε θα χρειαστεί ν’ ασχοληθούμε με τις πιο διαφορετικές πλευρές του θέματός μας. Και μου φαίνεται ότι το καλύτερο θα είναι να αρχίσουμε από την αναδημοσίευση του άρθρου της «Σέβερναγια Πράβντα».

1. ΟΙ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ

Οι εφημερίδες ανάφεραν επανειλημμένα την έκθεση του αρμοστή του Καυκάσου που δεν τη διακρίνει μαυροεκατονταρχιτισμός, μα ένας δειλός «φιλελευθερισμός». Ανάμεσα στ’ άλλα ο αρμοστής τάσσεται ενάντια στην τεχνητή ρωσοποίηση, δηλαδή τον εκρωσισμό των μη ρωσικών εθνοτήτων. Στον Καύκασο οι εκπρόσωποι των μη ρωσικών εθνοτήτων προσπαθούν οι ίδιοι να μάθουν στα παιδιά τους τα ρωσικά, όπως λ.χ., στα αρμένικα εκκλησιαστικά σχολειά, όπου η διδασκαλία της ρωσικής γλώσσας δεν είναι υποχρεωτική.

Αναφέροντας το γεγονός αυτό μια από τις φιλελεύθερες εφημερίδες με τη μεγαλύτερη κυκλοφορία στη Ρωσία, το «Ρούσκογε Σλόβο» (αρ. Φύλλου 198), βγάζει το σωστό συμπέρασμα ότι στη Ρωσία η εχθρική στάση απέναντι στη ρωσική γλώσσα «προέρχεται αποκλειστικά» από την «τεχνητή» (θ’ άπρεπε να πει: βίαιη) εισαγωγή της ρωσικής γλώσσας.

«Για την τύχη της ρωσικής γλώσσας δεν υπάρχει λόγος ν’ ανησυχούμε. Θα κατακτήσει μόνη της τη γενική αναγνώριση σ’ όλη τη Ρωσία», γράφει η εφημερίδα. Κι αυτό είναι σωστό γιατί οι ανάγκες της οικονομικής κυκλοφορίας θα αναγκάζουν πάντα τις εθνότητες που ζουν στο ίδιο κράτος (εφ’ όσον θέλουν να ζουν μαζί) να μαθαίνουν τη γλώσσα της πλειοψηφίας. Όσο πιο δημοκρατικό θα είναι το καθεστώς της Ρωσίας, τόσο πιο δυνατή, πιο γρήγορη και πιο πλατιά θα είναι η ανάπτυξη του καπιταλισμού και τόσο πιο επίμονα οι ανάγκες της οικονομικής κυκλοφορίας θα σπρώχνουν τις διάφορες εθνότητες στην εκμάθηση της πιο κατάλληλης γλώσσας για τις κοινές εμπορικές σχέσεις.

Η φιλελεύθερη όμως εφημερίδα βιάζεται να αρθεί σε αντίφαση με τον εαυτό της και να αποδείξει τη φιλελεύθερη ασυνέπειά της.

«Είναι ζήτημα – γράφει – αν θα βρεθεί κανείς, έστω και από αντίπαλους του εκρωσισμού, που να μη συμφωνήσει ότι σ’ ένα τόσο τεράστιο κράτος, όπως η Ρωσία, πρέπει να υπάρχει μια και μόνη επίσημη γλώσσα του κράτους και ότι τέτοια γλώσσα… μπορεί να είναι μόνο η ρωσική».

Λογική απ’ την ανάποδη! Η μικρή Ελβετία δε χάνει, αλλά κερδίζει απ’ το γεγονός ότι δεν έχει μια μόνο επίσημη γλώσσα, αλλά ούτε λίγο ούτε πολύ τρεις: τη γερμανική, τη γαλλική και την ιταλική. Στην Ελβετία τα 70% του πληθυσμού είναι γερμανοί (στη Ρωσία τα 43% είναι μεγαλορώσοι), τα 22% γάλλοι (στη Ρωσία τα 17% ουκρανοί), τα 7% Ιταλοί (στη Ρωσία τα 6% πολωνοί και τα 4 ½ % Λευκορώσοι). Αν οι Ιταλοί της Ελβετίας μιλούν συχνά γαλλικά στην κοινή Βουλή αυτό δεν το κάνουν κάτω από το βούρδουλα κάποιου βάρβαρου αστυνομικού νόμου (τέτοιος νόμος στην Ελβετία δεν υπάρχει) αλλά απλούστατα επειδή οι πολιτισμένοι πολίτες ενός δημοκρατικού κράτους προτιμούν οι ίδιοι να μιλούν μια γλώσσα κατανοητή από την πλειονότητα. Η Γαλλική γλώσσα δεν προκαλεί μίσος στους Ιταλούς, επειδή είναι η γλώσσα ενός ελεύθερου πολιτισμένου έθνους, γλώσσα που δεν την επιβάλλουν με αποτροπιαστικά αστυνομικά μέτρα.

Γιατί λοιπόν η «τεράστια» Ρωσία, που είναι πολύ πιο παρδαλή και φοβερά καθυστερημένη, πρέπει να αναστείλει την ανάπτυξή της διατηρώντας οποιαδήποτε προνόμια για μια μόνο από τις γλώσσες; Δε θ’ άπρεπε άραγε να γίνει το αντίθετο, κύριοι φιλελεύθεροι; Δεν πρέπει άραγε η Ρωσία, αν θέλει να φτάσει την Ευρώπη, να βάλει τέρμα στα κάθε λογής προνόμια, κι αυτό όσο το δυνατό πιο γρήγορα, όσο το δυνατό πιο αποφασιστικά;

Αν παύσουν να ισχύουν τα διάφορα προνόμια, αν παύσει η επιβολή μιας μόνης γλώσσας, όλοι οι σλάβοι θα μάθουν εύκολα και γρήγορα να καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο και δε θα τους τρομάξει η «φοβερή» σκέψη ότι στην κοινή Βουλή τους θα αντηχούν λόγοι σε διαφορετικές γλώσσες. Και οι ανάγκες των οικονομικών συναλλαγών θα καθορίσουν μόνες τους τη γλώσσα μιας δοσμένης χώρας που συμφέρει να ξέρει η πλειοψηφία προς το συμφέρον των εμπορικών σχέσεων. Και ο καθορισμός αυτός θα γίνει με τόσο μεγαλύτερη σταθερότητα, όσο πιο εθελοντικά θα τον δεχτεί ο πληθυσμός των διαφόρων εθνών, θα πραγματοποιηθεί τόσο πιο γρήγορα και πλατιά, όσο πιο συνεπής θα είναι ο δημοκρατισμός και όσο πιο γρήγορη θα είναι, χάρη στο γεγονός αυτό, η ανάπτυξη του καπιταλισμού.

Οι φιλελεύθεροι και στο ζήτημα της γλώσσας, όπως και σε κάθε άλλο πολιτικό ζήτημα, φέρονται σαν υποκριτές έμποροι, το ένα χέρι το απλώνουν (ανοιχτά) στη δημοκρατία και το άλλο (από πίσω) στους τσιφλικάδες και τους αστυνομικούς. Είμαστε ενάντια στα προνόμια – ξεφωνίζει ο φιλελεύθερος και από πίσω παζαρεύει με τους τσιφλικάδες πότε για το ένα και πότε για το άλλο προνόμιο.

Τέτοιος είναι κάθε φιλελευθερο-αστικός εθνικισμός, όχι μόνο ο μεγαλορωσικός (αυτός είναι ο χειρότερος απ’ όλους, λόγω του βίαιου χαρακτήρα του και της συγγένειάς του με τους κ. Πουρισκέβιτς), μα και ο πολωνικός, και ο εβραϊκός, και ο Ουκρανικός, και ο γεωργιανός και κάθε άλλος. Με το σύνθημα του «εθνικού πολιτισμού» η αστική τάξη όλων των εθνών, και της Αυστρίας και της Ρωσίας, ασκεί στην πράξη πολιτική διαίρεσης των εργατών και εξασθένισης της δημοκρατίας και παζαρεύει σαν έμπορος με τους τσιφλικάδες το ξεπούλημα των λαϊκών δικαίων και της λαϊκής ελευθερίας.

Το σύνθημα της εργατικής δημοκρατίας δεν είναι ο «εθνικός πολιτισμός», μα ο διεθνικός πολιτισμός του δημοκρατισμού και του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Η αστική τάξη θα προσπαθήσει να εξαπατήσει το λαό με τα κάθε λογής «θετικά» εθνικά προγράμματα. Ο συνειδητός όμως εργάτης θα της απαντήσει: υπάρχει μια λύση του εθνικού ζητήματος (εφόσον είναι γενικά δυνατή η λύση του στον κόσμο του καπιταλισμού, στον κόσμο του κέρδους, της φαγωμάρας και της εκμετάλλευσης) και η λύση αυτή είναι ο συνεπής δημοκρατισμός.

Απόδειξη: η Ελβετία στη Δυτική Ευρώπη, χώρα με παλιό πολιτισμό, και η Φιλανδία στην Ανατολική Ευρώπη, χώρα με νεαρό πολιτισμό.

Το εθνικό πρόγραμμα της εργατικής δημοκρατίας είναι: κανένα απολύτως προνόμιο σε κανένα έθνος και για καμιά γλώσσα. Λϋση του ζητήματος της πολιτικής αυτοδιάθεσης των εθνών, δηλ. του χωρισμού τους σε ξεχωριστό κράτος με απόλυτα ελεύθερο, δημοκρατικό τρόπο, έκδοση ενός παγκρατικού νόμου που να χαρακτηρίζει παράνομο και άκυρο κάθε μέτρο (για τα ζέμστβο, τους δήμους, τις κοινότητες κλπ) που καθιερώνει σ’ οποιοδήποτε ζήτημα προνόμια για ένα απ’ τα έθνη και παραβιάζει την ισοτιμία των εθνών ή τα δικαιώματα μιας εθνικής μειονότητας, κάθε πολίτης του κράτους να έχει το δικαίωμα να απαιτήσει την κατάργηση ενός τέτοιου μέτρου σαν αντισυνταγματικού και ποινικές κυρώσεις ενάντια σ’ εκείνους που θα το εφάρμοζαν.

Στην εθνική φαγωμάρα των διαφόρων αστικών κομμάτων γύρω απ’ τα ζητήματα της γλώσσας κλπ. και σαν αντίβαρο σε κάθε αστικό εθνικισμό η εργατική δημοκρατία αντιπαραθέτει το αίτημα: απόλυτη ενότητα και ολοκληρωτική συγχώνευση των εργατών όλων των εθνοτήτων σε όλες τις εργατικές οργανώσεις, συνδικαλιστικές, συνεταιριστικές, καταναλωτικές, μορφωτικές και κάθε λογής άλλες. Μόνο μια τέτοια ενότητα και συγχώνευση να περιφρουρήσει τη δημοκρατία, να περιφρουρήσει τα συμφέροντα των εργατών ενάντια στο κεφάλαιο – που έγινε κιόλας και γίνεται όλο και περισσότερο διεθνικό – να περιφρουρήσει τα συμφέροντα της ανάπτυξης της ανθρωπότητας προς ένα νέο σύστημα ζωής, ξένο προς κάθε προνόμιο και κάθε εκμετάλλευση.

2. Ο «ΕΘΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ»

Όπως βλέπει ο αναγνώστης, το άρθρο της «Σέβερναγια Πράβντα» μας εξηγεί, με ένα απ’ τα παραδείγματα που χρησιμοποιεί και συγκεκριμένα με το ζήτημα της επίσημης γλώσσας του κράτους, την ασυνέπεια και τον οπορτουνισμό της φιλελεύθερης αστικής τάξης, που στο εθνικό ζήτημα απλώνει το χέρι στους τσιφλικάδες και τους αστυνομικούς. Καθένας καταλαβαίνει ότι εκτός από το ζήτημα της παγκρατικής γλώσσας η φιλελεύθερη αστική τάξη φέρνεται το ίδιο προδοτικά, υποκριτικά και κουτά (ακόμα και από την άποψη των συμφερόντων του φιλελευθερισμού) σε ολόκληρη σειρά άλλα παρόμοια ζητήματα.

Το συμπέρασμα; Το συμπέρασμα είναι ότι κάθε φιλελευθερο-αστικός εθνικισμός καλλιεργεί σε μεγάλο βαθμό τη διαφθορά στο εργατικό περιβάλλον και προξενεί τεράστια ζημιά στην υπόθεση της ελευθερίας και στην υπόθεση της προλεταριακής ταξικής πάλης. Αυτό είναι ακόμα πιο επικίνδυνο, γιατί η αστική τάξη (και η αστοτσιφλικάδικη) καλύπτεται με το σύνθημα του «εθνικού πολιτισμού». Εξ ονόματος του εθνικού πολιτισμού – του μεγαλορωσικού, του πολωνικού, του εβραϊκού, του ουκρανικού κλπ. – σκαρώνουν τις αντιδραστικές βρωμοδουλιές τους οι μαυροεκατονταρχίτες και οι κληρικόφρονες και σε συνέχεια και οι αστοί όλων των εθνών.

Αυτή είναι η πραγματικότητα της σύγχρονης εθνικής ζωής, αν τη δούμε μαρξιστικά, δηλ. από την άποψη της ταξικής πάλης, αν αντιπαραβάλουμε τα συνθήματα με τα συμφέροντα και με την πολιτική των τάξεων και όχι με τις κούφιες «γενικές αρχές» και τις πομπώδικες διακηρύξεις και φράσεις.

Το σύνθημα του εθνικού πολιτισμού είναι αστική (και συχνά μαυροεκατονταρχίτικη-κληρικαλική) απάτη. Το σύνθημά μας είναι: διεθνικός πολιτισμός του δημοκρατισμού και του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.

Σ’ αυτό το σημείο ορμά στη μάχη ο μπουντιστής κ. Λίμπμαν και με κατακεραυνώνει με την παρακάτω εξουθενωτική περικοπή:

«Όποιος γνωρίζει έστω και λίγο το εθνικό ζήτημα, ξέρει ότι ο διεθνικός πολιτισμός δεν είναι άεθνος (σ. σ. Άεθνος σημαίνει όχι εθνικός, όχι λαϊκός, χωρίς έθνος, χωρίς λαό) (πολιτισμός χωρίς εθνική μορφή). Άεθνος πολιτισμός που δεν πρέπει ν’ άναι μήτε ρωσικός, μήτε εβραϊκός, μήτε πολωνικός, παρά μόνο καθαρός πολιτισμός είναι παραλογισμός. Ισα – ίσα τότε μόνο οι διεθνικές ιδέες μπορούν να γίνουν αγαπητές στην εργατική τάξη, όταν προσαρμόζονται στη γλώσσα που μιλά ο εργάτης και στις συγκεκριμένες εθνικές συνθήκες όπου ζει. Ο εργάτης δεν πρέπει να είναι αδιάφορος για την κατάσταση και την ανάπτυξη του εθνικού του πολιτισμού, επειδή μέσω αυτού και μόνο μέσω αυτού αποκτά τη δυνατότητα να πάρει μέρος στο “διεθνικό πολιτισμό του δημοκρατισμού και του παγκόσμιου εργατικού κινήματος”. Όλα αυτά είναι γνωστά από καιρό, μα ο Β. Ι. δε θέλει ούτε να τα ξέρει…».

Για καλοσκεφθείτε αυτόν τον τυπικό για ένα μπουντιστή συλλογισμό, που έχει, βλέπετε, για προορισμό να εκμηδενίσει τη μαρξιστική θέση που διατύπωσα. Με ύφος γεμάτο εξαιρετική αυτοπεποίθηση και σαν «γνώστης του εθνικού ζητήματος», ο κ. μπουντιστής μας σερβίρει συνηθισμένες αστικές αντιλήψεις σαν «από καιρό γνωστές» αλήθειες.

Ναι, ο διεθνικός πολιτισμός δεν είναι άεθνος, φίλτατε μπουντιστή. Κανένας δεν είπε τέτοιο πράγμα. Κανένας δεν διακήρυξε έναν «καθαρό» πολιτισμό που να μην είναι μήτε πολωνικός, μήτε εβραϊκός, μήτε ρωσικός κλπ, κι έτσι το κούφιο λεξομάζωμά σας δεν είναι παρά απόπειρα να αποσπαστεί η προσοχή του αναγνώστη και να καλυφθεί η ουσία της υπόθεσης με ηχηρές λέξεις.

Σε κάθε εθνικό πολιτισμό υπάρχουν, έστω και όχι αναπτυγμένα, στοιχεία δημοκρατικού και σοσιαλιστικού πολιτισμού, επειδή σε κάθε έθνος υπάρχει η εργαζόμενη και εκμεταλλευόμενη μάζα, που οι συνθήκες της ζωής της γεννούν αναπόφευκτα τη δημοκρατική και τη σοσιαλιστική ιδεολογία. Σε κάθε έθνος όμως υπάρχει και αστικός πολιτισμός (και στις περισσότερες περιπτώσεις ακόμα και μαυροεκατονταρχίτικος και κληρικαλικός πολιτισμός) – και μάλιστα όχι απλώς σαν «στοιχεία» πολιτισμού, αλλά σαν κυρίαρχος πολιτισμός. Γι’ αυτό ο «εθνικός πολιτισμός» γενικά είναι ο πολιτισμός των τσιφλικάδων, των παπάδων, και της αστικής τάξης. Αυτή τη θεμελιακή αλήθεια, στοιχειώδη για κάθε μαρξιστή, ο μπουντιστής δεν τη φώτισε και «μας ξεκούφανε» με το λεξομάζωμά του, δηλαδή στην πράξη, αντί ν’ αποκαλύψει και να εξηγήσει στον αναγνώστη το ταξικό βάραθρο, το συσκότισε. Στην πράξη ο μπουντιστής ενήργησε σαν αστός που έχει κάθε συμφέρον να διαδίδεται η πίστη σ’ ένα εξωταξικό εθνικό πολιτισμό.

Διατυπώνοντας το σύνθημα του «διεθνικού πολιτισμού του δημοκρατισμού και του παγκόσμιου εργατικού κινήματος», παίρνουμε από τον κάθε εθνικό πολιτισμό μόνο τα δημοκρατικά και σοσιαλιστικά του στοιχεία, τα παίρνουμε μόνο και αποκλειστικά σαν αντίβαρο στον αστικό πολιτισμό, στον αστικό εθνικισμό κάθε έθνους. Κανένας δημοκράτης και πολύ περισσότερο κανένας μαρξιστής δεν αρνείται την ισοτιμία των γλωσσών ή την ανάγκη να κάνει ο καθένας στη μητρική του γλώσσα την πολεμική ενάντια στη «δική του» αστική τάξη, να προπαγανδίζει σ’ αυτή τη γλώσσα τις αντικληρικαλικές ή αντιαστικές ιδέες στους «δικούς του» αγρότες και μικροαστούς, δε χρειάζεται καν συζήτηση γι’ αυτό, τις αναμφισβήτητες αυτές αλήθειες τις χρησιμοποιεί ο μπουντιστής για να κρύψει το επίμαχο ζήτημα δηλαδή την πραγματική ουσία του ζητήματος.

Το ζήτημα είναι αν επιτρέπεται στους μαρξιστές να διατυπώνουν άμεσα ή έμμεσα το σύνθημα του εθνικού πολιτισμού, ή πρέπει υποχρεωτικά να προπαγανδίζουν ενάντιά του σε όλες τις γλώσσες το σύνθημα του διεθνισμού των εργατών, «προσαρμοζόμενοι» σ’ όλες τις τοπικές και εθνικές ιδιομορφίες.

Η σημασία του συνθήματος του «εθνικού πολιτισμού» δεν καθορίζεται από την υπόσχεση ή τις αγαθές προθέσεις ενός οποιουδήποτε διανοουμενίσκου να «ερμηνεύει» αυτό το σύνθημα «με την έννοια της προαγωγής του διεθνικού πολιτισμού μέσω του εθνικού πολιτισμού». Θα ήταν παιδιάστικος υποκειμενισμός να βλέπουμε έτσι το ζήτημα. Η σημασία του συνθήματος του εθνικού πολιτισμού καθορίζεται απ’ τον αντικειμενικό συσχετισμό όλων των τάξεων της δοσμένης χώρας και όλων των χωρών του κόσμου. Ο εθνικός πολιτισμός της αστικής τάξης αποτελεί γεγονός (και το ξαναλέω ότι η αστική τάξη συναλλάσσεται παντού με τους τσιφλικάδες και τους παπάδες).

Μαχόμενος αστικός εθνικισμός που αποκτηνώνει, αποβλακώνει και διαιρεί τους εργάτες, για να τους σύρει στο άρμα της αστικής τάξης – να ποιο είναι το βασικό γεγονός της σύγχρονης πραγματικότητας.

Όποιος θέλει να υπηρετεί το προλεταριάτο, έχει χρέος να συνενώνει τους εργάτες όλων των εθνών, παλεύοντας ακλόνητα ενάντια στον αστικό εθνικισμό, και το «δικό του» και τον ξένο. Όποιος υπερασπίζει το σύνθημα του εθνικού πολιτισμού δεν έχει θέση μέσα στους μαρξιστές, αλλά μέσα στους εθνικιστές μικροαστούς.

Πάρτε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Μπορεί ένας μεγαλορώσος μαρξιστής να δεχθεί το σύνθημα του εθνικού, δηλ. του μεγαλορωσικού πολιτισμού; Όχι. Έναν τέτοιον άνθρωπο πρέπει να τον κατατάξουμε στους εθνικιστές κι όχι στους μαρξιστές. Έχουμε χρέος να αγωνιζόμαστε ενάντια στον κυρίαρχο μαυροεκατονταρχίτικο και αστικό εθνικό πολιτισμό των μεγαλορώσων, αναπτύσσοντας αποκλειστικά με διεθνιστικό πνεύμα και σε στενότατη συμμαχία με τους εργάτες των άλλων χωρών τα έμβυα που υπάρχουν και στην ιστορία του δημοκρατικού και του εργατικού μας κινήματος. Να αγωνίζεσαι ενάντια στους δικούς μεγαλορώσους τσιφλικάδες και αστούς, ενάντια στον «πολιτισμό» τους, εξ ονόματος του διεθνισμού, να αγωνίζεσαι «προσαρμοζόμενος» στις ιδιομορφίες των Πουρισκέβιτς και των Στρούβε – αυτό είναι το καθήκον σου κι όχι να κηρύχνεις, μήτε να ανέχεσαι το σύνθημα του «εθνικού πολιτισμού».

Το ίδιο ισχύει και για το πιο καταπιεζόμενο και κατατρεγμένο έθνος, τους Εβραίους. Ο εβραϊκός εθνικός πολιτισμός είναι σύνθημα των ραβίνων και των αστών, σύνθημα των εχθρών μας. Υπάρχουν όμως και άλλα στοιχεία στον εβραϊκό πολιτισμό και σε όλη την ιστορία των εβραίων. Από τα 10 ½ εκατομμύρια Εβραίους όλου του κόσμου λίγο περισσότεροι από τους μισούς ζουν στη Γαλικία και τη Ρωσία, χώρες καθυστερημένες και μισοβάρβαρες, που κρατούν με τη βία τους εβραίους σε θέση κάστας. Οι άλλοι μισοί ζουν στον πολιτισμένο κόσμο, όπου δεν υπάρχει διαχωρισμός των εβραίων σε κάστα. Εκεί εκδηλώθηκαν ξεκάθαρα τα μεγάλα, τα παγκόσμια προοδευτικά χαρακτηριστικά του εβραϊκού πολιτισμού: Ο διεθνισμός του, η συμπάθειά του για τα πρωτοπόρα κινήματα της εποχής (το ποσοστό των εβραίων που συμμετέχουν στα δημοκρατικά και προλεταριακά κινήματα είναι παντού μεγαλύτερο απ’ το ποσοστό των εβραίων μέσα στο σύνολο του πληθυσμού).

Όποιος διατυπώνει άμεσα ή έμμεσα το σύνθημα του εβραϊκού «εθνικού πολιτισμού» (όσο αγαθές κι αν είναι οι προθέσεις του), είναι εχθρός του προλεταριάτου, οπαδός του παλιού και του πνεύματος της κάστας μέσα στους εβραίους, συνεργός των ραβίνων και των αστών. Και αντίθετα οι εβραίοι μαρξιστές, που μέσα στις διεθνείς μαρξιστικές οργανώσεις συγχωνεύονται με τους ρώσους, τους λιθουανούς, τους ουκρανούς κλπ., εργάτες και συνεισφέρουν (και στα ρωσικά και στα εβραϊκά) στη δημιουργία του διεθνούς πολιτισμού του εργατικού κινήματος, οι εβραίοι αυτοί – σε πείσμα του σεπαρατισμού του Μπουντ (σ. σ. Μπουν – «Γενική εβραϊκή εργατική ένωση της Λιθουανίας, της Πολωνίας και της Ρωσίας» - οργανώθηκε το 1897 και περιλάβαινε κυρίως εβραίους επαγγελματοβιοτέχνες των δυτικών περιοχών της Ρωσίας. Στο Ι Συνέδριο του ΣΔΕΚΡ, το Μάρτη του 1898, το Μπουντ μπήκε στο ΣΔΕΚΡ. Στο ΙΙ Συνέδριο του ΣΔΕΚΡ οι μπουντιστές πρόβαλαν την αξίωση να αναγνωριστεί το Μπουντ μοναδικός εκπρόσωπος των εβραίων εργατών της Ρωσίας. Όταν το Συνέδριο απόρριψε τον οργανωτικό εθνικισμό του Μπουντ, αποχώρησε από το Κόμμα. Το 1906 ύστερα από το ΙΥ (Ενωτικό) Συνέδριο, το Μπουντ προσχώρησε ξανά στο ΣΔΕΚΡ. Οι μπουντιστές υποστήριζαν συνεχώς τους μενσεβίκους και διεξάγανε αδιάκοπο αγώνα ενάντια στους μπολσεβίκους. Ανήκοντας τυπικά στο ΣΔΕΚΡ, το Μπουντ ήταν οργάνωση αστικο-εθνικιστικού χαρακτήρα. Στο προγραμματικό αίτημα των μπολσεβίκων – δικαίωμα αυτοδιάθεσης των εθνών – το Μπουντ αντιπαράθετε το αίτημα της πολιτιστικής-εθνικής αυτονομίας. Στη διάρκεια του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου 1914-1918 οι μπουντιστές ακολουθούσαν θέσεις σοσιαλσωβινιστικές. Το 1917 το Μπουν υποστήριξε την αντεπαναστατική Προσωρινή Κυβέρνηση και αγωνίστηκε με το μέρος των εχθρών της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου οι επιφανείς μπουντιστές ενώθηκαν με τις δυνάμεις της αντεπανάστασης. Ταυτόχρονα όμως ανάμεσα στα απλά μέλη του Μπουντ άρχισε να σημειώνεται στροφή υπέρ της συνεργασίας με τη σοβιετική εξουσία. Όταν φάνηκε καθαρά ότι η δικτατορία του προλεταριάτου νίκησε την εσωτερική αντεπανάσταση και τους ξένους επιδρομείς, το Μπουντ δήλωσε ότι παραιτείται από την πάλη ενάντια στη σοβιετική εξουσία. Το Μάρτη του 1921 το Μπουντ αυτοδιαλύθηκε και ένα μέρος από τα μέλη του μπήκε στο ΚΚΡ (Μπ) υπήρχαν και διπρόσωποι που μπήκαν στο Κόμμα με σκοπό να το υπονομεύσουν από τα μέσα. Αργότερα ξεσκεπάστηκαν τελείως».) – συνεχίζουν τις καλύτερες παραδόσεις των εβραίων, παλεύοντας ενάντια στο σύνθημα του «εθνικού πολιτισμού».

Ο αστικός εθνικισμός και ο προλεταριακός διεθνισμός είναι δύο συνθήματα ανειρήνευτα εχθρικά, που αντιστοιχούν στα δύο ταξικά στρατόπεδα όλου του καπιταλιστικού κόσμου και εκφράζουν δυο πολιτικές (κάτι παραπάνω: δυο κοσμοθεωρίες) στο εθνικό ζήτημα. Υπερασπίζοντας το σύνθημα του εθνικού πολιτισμού και στηρίζοντας σ’ αυτό ολόκληρο σχέδιο κι ένα πρακτικό πρόγραμμα της λεγόμενης «πολιτιστικής-εθνικής αυτονομίας», οι μπουντιστές στην πράξη παίζουν το ρόλο του προαγωγού του αστικού εθνικισμού μέσα στο εργατικό περιβάλλον.

3. ΤΟ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΣΚΙΑΧΤΡΟ ΤΟΥ «ΑΦΟΜΟΙΩΤΙΣΜΟΥ»

Το ζήτημα του αφομοιωτισμού, δηλαδή της απώλειας των εθνικών ιδιομορφιών, του περάσματος σε άλλο έθνος, μας επιτρέπει να σχηματίσουμε μια παραστατική εικόνα για τις συνέπειες των εθνικιστικών ταλαντεύσεων των μπουντιστών και των ομοϊδεατών τους.

Ο κ. Λίμπμαν, μεταδίδοντας και επαναλαβαίνοντας πιστά τα συνηθισμένα επιχειρήματα ή, σωστότερα, τις συνηθισμένες μέθοδες των μπουντιστών, χαρακτήρισε το αίτημα της ενότητας και της συγχώνευσης των εργατών όλων των εθνοτήτων ενός κράτους σε ενιαίες εργατικές οργανώσεις (βλ. παραπάνω το τέλος του άρθρου της «Σέβερναγια Πράβντα») – «παλιό παραμύθι του αφομοιωτισμού».

«Συνεπώς – λέει ο κ. Φ. Λίμπμαν, παίρνοντας αφορμή απ’ τα συμπεράσματα του άρθρου της «Σέβερναγια Πράβντα» - στο ερώτημα σε ποια εθνότητα ανήκετε; Ο εργάτης πρέπει να απαντήσει: είμαι σοσιαλδημοκράτης».

Ο μπουντιστής μας το θεωρεί αυτό άκρον άωτον εξυπνάδας. Στην πραγματικότητα ξεσκεπάζει οριστικά τον εαυτό του με τέτοιες εξυπνάδες και με τις κραυγές για «αφομοιωτισμό», που στρέφονται ενάντια στο συνεπές δημοκρατικό και μαρξιστικό σύνθημα.

Ο αναπτυσσόμενος καπιταλισμός γνωρίζει δυο ιστορικές τάσεις στο εθνικό ζήτημα. Η πρώτη είναι το ξύπνημα της εθνικής ζωής και των εθνικών κινημάτων, η πάλη ενάντια σε κάθε εθνικό ζυγό και η δημιουργία εθνικών κρατών. Η δεύτερη είναι η ανάπτυξη και η επιταχυνόμενη σύσφιξη των κάθε λογής σχέσεων ανάμεσα στα έθνη, το σπάσιμο των εθνικών φραγμών, η δημιουργία της διεθνούς ενότητας του κεφαλαίου, της οικονομικής ζωής γενικά, της πολιτικής, της επιστήμης κλπ.

Κι οι δυο τάσεις αποτελούν παγκόσμιο νόμο του καπιταλισμού. Η πρώτη επικρατεί στην αρχή της ανάπτυξής του, η δεύτερη χαρακτηρίζει τον ώριμο καπιταλισμό που τραβά για να μετατραπεί σε σοσιαλιστική κοινωνία.

Το εθνικό πρόγραμμα των μαρξιστών παίρνει υπόψη και τις δύο αυτές τάσεις, υπερασπίζοντας, πρώτο, την ισοτιμία των εθνών και των γλωσσών, το απαράδεκτο οποιωνδήποτε προνομίων απ’ αυτή την άποψη (καθώς και το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των εθνών που θα το εξετάσουμε ιδιαίτερα παρακάτω) και, δεύτερο, την αρχή του διεθνισμού και της ανειρήνευτης πάλης ενάντια στη μόλυνση του προλεταριάτου από τον αστικό εθνικισμό, ακόμα και τον πιο ραφιναρισμένο.

Και προβάλλει το ερώτημα: τι εννοεί ο μπουντιστής μας, όταν επικαλείται θεούς και δαίμονες ενάντια στον «αφομοιωτισμό»; Δεν μπορούσε να εννοεί εδώ τη βία ενάντια στα έθνη, τα προνόμια ενός από τα έθνη, γιατί εδώ γενικά δεν ταιριάζει η λέξη «αφομοιωτισμός», γιατί όλοι οι μαρξιστές, και χωριστά και επίσημα σαν ενιαίο σύνολο, έχουν καταδικάσει εντελώς συγκεκριμένα και χωρίς διφορούμενα και την παραμικρότερη εθνική βία, καταπίεση και ανισοτιμία. Τέλος, γιατί και το άρθρο της «Σέβερναγια Πράβντα», που του ρίχτηκε ο μπουντιστής, εκφράζει αυτή την κοινή για τους μαρξιστές σκέψη με αναμφισβήτητη κατηγορηματικότητα.

Ε, όχι. Εδώ δε χωρούν υπεκφυγές. Ο κ. Λίμπμαν καταδίκασε τον «αφομοιωτισμό», χωρίς να εννοεί μ’ αυτό μήτε τη βία, μήτε την ανισοτιμία, μήτε τα προνόμια. Μένει λοιπόν κάτι το πραγματικό στην έννοια του αφομοιωτισμού, αν απ’ αυτήν αφαιρέσουμε κάθε βία και κάθε ανισοτιμία;

Ασφαλώς μένει. Μένει η παγκόσμια ιστορική τάση του καπιταλισμού να σπάζει τους εθνικούς φραγμούς, να σβήνει τις εθνικές διαφορές και να αφομοιώνει τα έθνη, τάση που από δεκαετία σε δεκαετία εκδηλώνεται όλο και με μεγαλύτερη ισχύ και αποτελεί έναν από τους ισχυρότερους κινητήρες που μετατρέπουν τον καπιταλισμό σε σοσιαλισμό.

Δεν είναι μαρξιστής, δεν είναι καν δημοκράτης όποιος δεν αναγνωρίζει και δεν υπερασπίζει την ισοτιμία των εθνών και των γλωσσών, όποιος δεν αγωνίζεται ενάντια σε κάθε εθνική καταπίεση ή ανισοτιμία. Αυτό είναι αναμφισβήτητο. Είναι όμως επίσης αναμφισβήτητο και ότι ο δήθεν μαρξιστής, που βρίζει ασύστολα ένα μαρξιστή άλλου έθνους για «αφομοιωτισμό», στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένας εθνικιστής μικροαστός. Σ’ αυτή την όχι και τόσο ευυπόληπτη κατηγορία ανθρώπων ανήκουν όλοι οι μπουντιστές και (όπως θα δούμε αμέσως) οι ουκρανοί εθνικοσοσιαλιστές σαν τους κ. Λ. Γιουρκέβιτς, Ντοντσόφ και Σία.

Για να δείξουμε συγκεκριμένα πόσο αντιδραστικές είναι οι απόψεις αυτών των εθνικιστών μικροαστών, θα παραθέσουμε τριων ειδών στοιχεία.

Περισσότερο απ’ όλους ξεφωνίζουν ενάντια στον «αφομοιωτισμό» των ρώσων ορθόδοξων μαρξιστών οι εβραίοι εθνικιστές της Ρωσίας γενικά, κι ανάμεσά τους ιδιαίτερα οι μπουντιστές. Κι όμως, όπως φαίνεται από τα στοιχεία που αναφέραμε παραπάνω, από τα 10 ½ εκατομμύρια εβραίους όλου του κόσμου οι μισοί περίπου ζουν στον πολιτισμένο κόσμο, στις συνθήκες του πιο μεγάλου «αφομοιωτισμού», ενώ μόνο οι κακότυχοι, οι κακομοιριασμένοι και χωρίς δικαιώματα εβραίοι της Ρωσίας και της Γαλικίας, που τους καταπιέζουν οι Πουρισκέβιτς (ρώσοι και πολωνοί), ζουν στις συνθήκες του μικρότερου «αφομοιωτισμού» και της μεγαλύτερης απομόνωσης, που φτάνει ως τη δημιουργία «περιοχών εγκατάστασης», ως τον καθορισμό «ποσοστού μέσα στο σύνολο του πληθυσμού» και τα άλλα αγαθά των Πουρισκέβιτς.

Οι εβραίοι στον πολιτισμένο κόσμο δεν είναι έθνος, αφομοιώθηκαν περισσότερο απ’ όλους, λένε ο Κ. Κάουτσκι και ο Ο. Μπάουερ. Στη Γαλικία και τη Ρωσία οι εβραίοι δεν είναι έθνος, εδώ αποτελούν ακόμα δυστυχώς κάστα, (και δε φταίνε οι ίδιοι γι’ αυτό, αλλά οι Πουρισκέβιτς). Αυτή είναι η αναμφισβήτητη γνώμη των ανθρώπων που ξέρουν αναμφισβήτητα την ιστορία των εβραίων και παίρνουν υπόψη τους τα παραπάνω γεγονότα.

Τι δείχνουν αυτά τα γεγονότα; Δείχνουν ότι ενάντια στον «αφομοιωτισμό» μπορούν να φωνάζουν μόνο οι εβραίοι αντιδραστικοί μικροαστοί, που θέλουν να γυρίσουν τον τροχό της ιστορίας προς τα πίσω, και να την αναγκάσουν να μη βαδίζει από την τάξη πραγμάτων της Ρωσίας και της Γαλικίας προς την τάξη πραγμάτων του Παρισιού και της Νέας Υόρκης, αλλά αντίθετα.

Οι καλύτεροι άνθρωποι ανάμεσα στους εβραίους, που δοξάστηκαν στην παγκόσμια ιστορία και έδωσαν στον κόσμο πρωτοπόρους ηγέτες της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, ποτέ δεν έβαζαν τις φωνές ενάντια στον αφομοιωτισμό. Οι μόνοι που ξεφωνίζουν ενάντια στον αφομοιωτισμό είναι οι αξιοσέβαστοι παρατηρητές του κάθε «καθυστερημένου στοιχείου» μέσα στους εβραίους.

Μπορούμε να σχηματίσουμε μια ιδέα για τις διαστάσεις που έχει πάρει γενικά η πορεία της αφομοίωσης των εθνών στις σύγχρονες συνθήκες του προχωρημένου καπιταλισμού απ’ τα στοιχεία λ. χ. της μετανάστευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες της Βόρειας Αμερικής. Από την Ευρώπη μετανάστευσαν εκεί μέσα σε 10 χρόνια, από το 1891 ως το 1900, 3,7 εκατομμύρια άτομα, ενώ μέσα σε 9 χρόνια, από το 1901 ως το 1909, 7,2 εκατομμύρια άτομα. Η απογραφή του 1900 στις Ενωμένες Πολιτείες έδωσε αριθμό πάνω από 10 εκατομμύρια ξένους. Η πολιτεία της Νέας Υόρκης, όπου σύμφωνα με την ίδια απογραφή υπήρχαν πάνω από 78.000 αυστριακοί, 136.000 άγγλοι, 20.000 γάλλοι, 480.000 γερμανοί, 37.000 Ούγγροι, 425.000 Ιρλανδοί, 182.000 ιταλοί, 70.000 Πολωνοί, 166.000 από τη Ρωσία (οι περισσότεροι Εβραίοι), 43.000 Σουηδοί κλπ. – μοιάζει με μύλο που αλέθει τις εθνικές διακρίσεις. Κι εκείνο που γίνεται στη Νέα Υόρκη σε μεγάλη, διεθνή κλίμακα, συντελείται και σε κάθε μεγάλη πόλη και εργοστασιακό συνοικισμό.

Όποιος δεν έχει βαλτώσει μέσα στις εθνικιστικές προλήψεις, δεν μπορεί παρά να βλέπει αυτή την πορεία της αφομοίωσης των εθνών από τον καπιταλισμό σαν μια μεγαλειώδη ιστορική πορεία, που καταστρέφει την εθνική αρτηριοσκλήρωση των διάφορων πρωτόγονων περιοχών – ιδιαίτερα στις καθυστερημένες χώρες σαν τη Ρωσία.

Πάρτε τη Ρωσία και τη στάση των μεγαλορώσων απέναντι στους Ουκρανούς. Είναι βέβαιο ότι κάθε δημοκράτης, χωρίς να μιλάω για τους μαρξιστές, θα παλέψει αποφασιστικά ενάντια στην ανήκουστη ταπείνωση των Ουκρανών και θα απαιτήσει την πλήρη ισοτιμία τους. Θα ήταν όμως, αληθινή προδοσία του σοσιαλισμού και ηλίθια πολιτική, ακόμα και από την άποψη των αστικών «εθνικών καθηκόντων» των Ουκρανών, να εξασθενίσουν οι δεσμοί και η συμμαχία που υπάρχει σήμερα, μέσα στα πλαίσια ενός ενιαίου κράτους, ανάμεσα στο ουκρανικό και το μεγαλορωσικό προλεταριάτο.

Ο κ. Λιέφ Γιουρκέβιτς, που κι αυτός αυτονομάζεται «μαρξιστής» (καημένε Μαρξ!), μας προσφέρει ένα δείγμα αυτής της ηλίθιας πολιτικής. Το 1906 – γράφει ο κ. Γιουρκέβιτς – ο Σοκολόφσκι (Μπάσοκ) και ο Λουκασέβιτς (Τουτσάπσκι) ισχυρίζονταν ότι το Ουκρανικό προλεταριάτο έχει εκρωσιστεί πέρα για πέρα και δεν του χρειάζεται ξεχωριστή οργάνωση. Χωρίς να προσπαθήσει να παραθέσει ούτε ένα στοιχείο πάνω στην ουσία του ζητήματος ο κ. Γιουρκέβιτς ρίχνεται και στους δυο γι’ αυτό το πράγμα και στριγκλίζει υστερικά – εντελώς στο πνεύμα του πιο χυδαίου, χοντροκέφαλου και αντιδραστικού εθνικισμού – ότι αυτό είναι τάχατες «εθνική παθητικότητα», «εθνική αποσκίρτηση», ότι οι άνθρωποι αυτοί «διέσπασαν» (!!) τους Ουκρανούς μαρξιστές» κλπ. Σήμερα, παρά «την ανάπτυξη της εθνικής ουκρανικής συνείδησης μέσα στους εργάτες» - βεβαιώνει ο κ. Γιουρκέβιτς – μόνο μια μειοψηφία των εργατών μας έχει «εθνική συνείδηση», ενώ η πλειοψηφία «βρίσκεται ακόμα κάτω από την επιρροή του ρωσικού πολιτισμού». Και το χρέος μας – αναφωνεί ο εθνικιστής μικροαστός – «δεν είναι να ακολουθούμε τις μάζες, αλλά να τις παίρνουμε μαζί μας, να εξηγούμε σ’ αυτές τα εθνικά καθήκοντα (την εθνική υπόθεση)» («Ντβίν», σελ. 89).

Όλος αυτός ο συλλογισμός του κ. Γιουρκέβιτς είναι πέρα για πέρα αστικο-εθνικιστικός. Μα ακόμα κι από την άποψη των αστών εθνικιστών, που άλλοι τους θέλουν την πλήρη ισοτιμία και την αυτονομία της Ουκρανίας και άλλοι ανεξάρτητο Ουκρανικό κράτος, ο συλλογισμός αυτός δεν αντέχει σε καμιά κριτική. Εχθρός των απελευθερωτικών πόθων των Ουκρανών είναι η τάξη των μεγαλορώσων και Πολωνών τσιφλικάδων και σε συνέχεια η αστική τάξη των δύο αυτών εθνών. Ποια κοινωνική δύναμη είναι ικανή να αντιταχθεί σ’ αυτές τις τάξεις; Η πρώτη δεκαετία του ΧΧ αιώνα έδωσε έμπραχτα την απάντηση: η δύναμη αυτή είναι αποκλειστικά και μόνο η εργατική τάξη που τραβά μαζί της τη δημοκρατική αγροτιά. Προσπαθώντας να διαιρέσει κι έτσι να εξασθενίσει την πραγματικά δημοκρατική δύναμη, που η νίκη της θα έκανε αδύνατη την εθνική βία, ο κ. Γιουρκέβιτς προδίνει όχι μόνο τα συμφέροντα της δημοκρατίας γενικά, μα και της πατρίδας του, της Ουκρανίας. Με την ενιαία δράση των μεγαλορώσων και ουκρανών προλεταρίων είναι δυνατή μια ελεύθερη Ουκρανία, χωρίς μια τέτοια ενότητα ούτε λόγος μπορεί να γίνει γι’ αυτήν.

Οι μαρξιστές όμως δεν περιορίζονται στην αστικο-εθνική άποψη. Από δω και κάμποσες δεκαετίες διαγράφηκε πολύ συγκεκριμένα η πορεία μιας πιο γρήγορης οικονομικής ανάπτυξης του Νότου, δηλ. της Ουκρανίας, που τραβά απ’ τη Μεγαλορωσία δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες και εργάτες σε καπιταλιστικές επιχειρήσεις, στα ορυχεία, και στις πόλεις της. Η «αφομοίωση» - μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια – του μεγαλορωσικού και του ουκρανικού προλεταριάτου είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Και το γεγονός αυτό είναι αναμφισβήτητα προοδευτικό. Ο καπιταλισμός βάζει στη θέση του χοντροκέφαλου, καθυστερημένου, κολημένου στον τόπο του και άγριου προλετάριο, που οι συνθήκες της ζωής του σπάζουν την ειδική εθνική στενότητα, τόσο τη μεγαλορωσική όσο και την ουκρανική. Και αν δεχτούμε ότι με τον καιρό θα χαραχτούν κρατικά σύνορα ανάμεσα στη Μεγαλορωσία και την Ουκρανία, και σ’ αυτή την περίπτωση πάλι θα είναι αναμφισβήτητος ο ιστορικά προοδευτικός ρόλος της «αφομοίωσης» των μεγαλορώσων και ουκρανών εργατών όπως προοδευτικό είναι και το άλεσμα των εθνών στην Αμερική. Όσο πιο ελεύθερος θα είναι η Ουκρανία και η Μεγαλορωσία, τόσο πιο πλατιά και πιο γρήγορη θα είναι η ανάπτυξη του καπιταλισμού, που θα τραβά τότε με ακόμα μεγαλύτερη δύναμη τους εργάτες όλων των εθνών απ’ όλες τις περιοχές του κράτους και την εργατική μάζα απ’ όλα τα γειτονικά κράτη (αν η Ρωσία γίνει γειτονικό κράτος με την Ουκρανία) στις πόλεις, στα ορυχεία, στα εργοστάσια.

Ο κ. Λιέφ Γιουρκέβιτς φέρνεται σαν αληθινός αστός, και μάλιστα κοντόφθαλμος, στενόμυαλος και χοντροκέφαλος αστός δηλ. σαν φιλισταίος, όταν απορρίπτει τα συμφέροντα της επικοινωνίας, της συγχώνευσης και της αφομοίωσης του προλεταριάτου δυο εθνών χάρη της πρόσκαιρης επιτυχίας της ουκρανικής εθνικής υπόθεσης. Πρώτα η εθνική υπόθεση και ύστερα η προλεταριακή, λένε οι αστοί εθνικιστές και ξοπίσω τους οι κ. Γιουρκέβιτς, Ντοντσόφ και οι λοιποί μαρξιστές της κακής ώρας. Πρώτα απ’ όλα η προλεταριακή υπόθεση, λέμε εμείς, γιατί αυτή εξασφαλίζει όχι μόνο τα μόνιμα και θεμελιακά συμφέροντα της εργασίας και τα συμφέροντα της ανθρωπότητας, μα και τα συμφέροντα της δημοκρατίας, και χωρίς δημοκρατία δε μπορεί να νοηθεί ούτε αυτόνομη ούτε ανεξάρτητη Ουκρανία.

Τέλος, στο συλλογισμό του Γιουρκέβιτς, ασυνήθιστα πλούσιο σε εθνικιστικά μαργαριτάρια, πρέπει να σημειώσουμε και το εξής: η μειοψηφία των ουκρανών εργατών, λέει, είναι συνειδητή από εθνική άποψη, ενώ «η πλειοψηφία βρίσκεται ακόμα κάτω από την επιρροή του ρωσικού πολιτισμού». (σ. σ. Στο πρωτότυπο η τελευταία αυτή φράση είναι γραμμένη και Ουκρανικά).

Όταν πρόκειται για το προλεταριάτο, αυτή η αντιπαράθεση του Ουκρανικού πολιτισμού, σαν σύνολο, στο μεγαλορωσικό πολιτισμό, πάλι σα σύνολο, σημαίνει την πιο ξεδιάντροπη προδοσία των συμφερόντων του προλεταριάτου προς όφελος του αστικού εθνικισμού.

Μέσα σε κάθε σύγχρονο έθνος υπάρχουν δύο έθνη – λέμε εμείς σε όλους τους εθνικοσοσιαλιστές. Μέσα σε κάθε εθνικό πολιτισμό υπάρχουν δύο εθνικοί πολιτισμοί. Υπάρχει ο μεγαλορωσικός πολιτισμός των Πουρισκέβιτς, των Γκουτσκόφ και των Στρούνε, υπάρχει όμως και ο μεγαλορωσικός πολιτισμός που τον χαρακτηρίζουν τα ονόματα του Τσερνισέφσκι και του Πλεχάνοφ. Το ίδιο υπάρχουν δύο πολιτισμοί και στους ουκρανούς, όπως και στη Γερμανία, στη Γαλλία, την Αγγλία, στους Εβραίους κλπ. Αν η πλειοψηφία των ουκρανών εργατών βρίσκεται κάτω από την επιρροή του μεγαλορωσικού πολιτισμού, όμως εμείς ξέρουμε πολύ καλά ότι, παράλληλα με τις ιδέες του μεγαλορωσικού παπαδίστικου και αστικού πολιτισμού, δρουν εκεί και οι ιδέες της μεγαλορωσικής δημοκρατίας και σοσιαλδημοκρατίας. Παλεύοντας ενάντια στον «πολιτισμό» του πρώτου είδους, ο Ουκρανός μαρξιστής πάντα θα ξεχωρίζει το δεύτερο πολιτισμό και θα πει στους εργάτες του: «Πρέπει οπωσδήποτε να συλλαμβάνουμε με όλες μας τις δυνάμεις, να εκμεταλλευόμαστε και να μονιμοποιούμε κάθε δυνατότητα επικοινωνίας με το μεγαλορώσο συνειδητό εργάτη, με τη φιλολογία του, με τον κύκλο των ιδεών του, γιατί αυτό απαιτούν τα θεμελιακά συμφέροντα και του ουκρανικού και του μεγαλορωσικού εργατικού κινήματος».

Αν ο Ουκρανός μαρξιστής αφήσει να τον παρασύρει το εντελώς δικαιολογημένο και φυσιολογικό μίσος του ενάντια στους μεγαλορώσους καταπιεστές ως το σημείο που να μεταφέρει στον προλεταριακό πολιτισμό και στην προλεταριακή υπόθεση των μεγαλορώσων εργατών έστω και ένα μόριο αυτού του μίσους, έστω και μόνο κάποιο αίσθημα αποξένωσης, ο μαρξιστής αυτός θα κατρακυλήσει έτσι στο βάλτο του αστικού εθνικισμού. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο θα κατρακυλήσει στο βάλτο του εθνικισμού, όχι μόνο του αστικού, αλλά και του μαυροεκατονταρχίτικου, και ο μεγαλορώσος μαρξιστής, αν ξεχάσει έστω και ένα λεπτό το αίτημα της πλέριας ισοτιμίας των ουκρανών ή το δικαίωμά τους για σχηματισμό αυτοτελούς κράτους.

Οι μεγαλορώσοι και οι ουκρανοί εργάτες πρέπει να υπερασπίζουν μαζί και – όσο ζουν στα πλαίσια ενός κράτους – με την πιο στενή οργανωτική ενότητα και συγχώνευση τον κοινό ή διεθνικό πολιτισμό του προλεταριακού κινήματος και να δείχνουν απόλυτη ανοχή στο ζήτημα της γλώσσας, όπου θα γίνεται η προπαγάνδα, καθώς και όταν πρόκειται να ληφθούν υπόψη οι καθαρά τοπικές ή οι καθαρά εθνικές λεπτομέρειες κατά την προπαγάνδα. Αυτή είναι η υποχρεωτική απαίτηση του μαρξισμού. Κάθε κήρυγμα χωρισμού των εργατών του ενός έθνους από το άλλο, κάθε επίθεση ενάντια στο μαρξιστικό «αφομοιωτισμό», κάθε αντιπαράθεση σε ζητήματα που αφορούν το προλεταριάτο, του ενός εθνικού πολιτισμού σαν σύνολο σ’ έναν άλλο τάχα ενιαίο εθνικό πολιτισμό κλπ., είναι αστικός εθνικισμός, που έχουμε υποχρέωση να τον καταπολεμούμε αμείλικτα.

4. Η «ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ – ΕΘΝΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ»

Το ζήτημα του συνθήματος του «εθνικού πολιτισμού» έχει τεράστια σημασία για τους μαρξιστές, όχι μόνο γιατί σε διάκριση από την αστική προπαγάνδα καθορίζει το ιδεολογικό περιεχόμενο όλης της προπαγάνδας μας και της ζύμωσής μας στο εθνικό ζήτημα, μα ακόμα και γιατί ολόκληρο το πρόγραμμα της περιβόητης πολιτιστικής-εθνικής αυτονομίας στηρίζεται σ’ αυτό το σύνθημα.

Το βασικό, το θεμελιακό αμάρτημα αυτού του προγράμματος είναι ότι επιδιώκει να καθιερώσει στη ζωή τον πιο ραφιναρισμένο και τον πιο απόλυτο εθνικισμό, έναν εθνικισμό εξωθημένο ως τα άκρα. Η ουσία αυτού του προγράμματος είναι ότι κάθε πολίτης εγγράφεται στο ένα ή το άλλο έθνος, και κάθε έθνος αποτελεί ένα νομικό σύνολο, με δικαίωμα υποχρεωτικής φορολόγησης των μελών του, με εθνικές βουλές (δίαιτες), με εθνικούς «γραμματείς του κράτους» (υπουργούς).

Μια τέτοια ιδέα εφαρμοζόμενη στο εθνικό ζήτημα μοιάζει με την ιδέα του Προυντόν εφαρμοζόμενη στον καπιταλισμό. Να μην εκμηδενίσουμε τον καπιταλισμό και τα θεμέλιά του, την εμπορευματική παραγωγή, μα να καθαρίσουμε αυτά τα θεμέλια από τις καταχρήσεις, από τα καρκινώματα κλπ. Να μην εκμηδενίσουμε την ανταλλαγή και την ανταλλακτική αξία, μα αντίθετα να την «κατοχυρώσουμε νομικά», να την κάνουμε καθολική, απόλυτη, «δίκαιη», χωρίς διακυμάνσεις, κρίσεις και καταχρήσεις – αυτή είναι η ιδέα του Προυντόν.

Όσο μικροαστός είναι ο Προυντόν, όσο η θεωρία του ανάγει σε κάτι το απόλυτο, σε θαύμα θαυμάτων την ανταλλαγή και την εμπορευματική παραγωγή, τόσο μικροαστική είναι και η θεωρία και το πρόγραμμα της «πολιτιστικής-εθνικής αυτονομίας», που ανάγει σε κάτι το απόλυτο, σε θαύμα θαυμάτων τον αστικό εθνικισμό, καθαρίζοντάς τον από τη βία και τις αδικίες κλπ.

Ο μαρξισμός είναι ανειρήνευτος με τον εθνικισμό, ακόμα και με τον πιο «δίκαιο», «καθαρούτσικο», εκλεπτυσμένο και πολιτισμένο. Ο μαρξισμός προβάλλει στη θέση κάθε εθνικισμού το διεθνισμό, τη συγχώνευση όλων των εθνών σε μια ανώτατη ενότητα που αναπτύσσεται μπρος στα μάτια μας με κάθε βέρστι σιδηροδρομικής γραμμής, με κάθε διεθνές τράστ, με κάθε ένωση εργατών (διεθνή ως προς την οικονομική της δράση, και κατόπιν και ως προς τις ιδέες και τις επιδιώξεις της).

Ιστορικά η αρχή της εθνικότητας είναι αναπόφευκτη στην αστική κοινωνία και ο μαρξιστής, παίρνοντας υπόψη του αυτή την κοινωνία, αναγνωρίζει πέρα για πέρα την ιστορική δικαιολόγηση των εθνικών κινημάτων. Για να μη μεταβληθεί όμως αυτή η αναγνώριση σε απολογία του εθνικισμού, πρέπει να περιορίζεται αυστηρότατα μόνο σε ότι προοδευτικό υπάρχει σ’ αυτά τα κινήματα, έτσι που η αναγνώριση αυτή να μην οδηγήσει σε συσκότιση της προλεταριακής συνείδησης από την αστική ιδεολογία.

Είναι προοδευτικό το ξύπνημα των μαζών από το φεουδαρχικό λήθαργο, η πάλη τους ενάντια σε κάθε εθνική καταπίεση, για τα κυριαρχικά δικαιώματα του λαού, για τα κυριαρχικά δικαιώματα του έθνους. Από εδώ απορρέει η απόλυτη υποχρέωση κάθε μαρξιστή να υπερασπίζεται τον πιο αποφασιστικό και τον πιο συνεπή δημοκρατισμό σ’ όλα τα σημεία του εθνικού ζητήματος. Το καθήκον αυτό βασικά έχει αρνητικό χαρακτήρα. Το προλεταριάτο όμως δεν μπορεί να προχωρήσει στην υποστήριξη του εθνικισμού πέρα απ’ αυτό το σημείο, γιατί παραπέρα αρχίζει η «θετική» δράση της αστικής τάξης, που αποβλέπει στη στερέωση του εθνικισμού.

Η αποτίναξη κάθε φεουδαρχικού ζυγού, κάθε καταπίεσης των εθνών, κάθε προνόμιου ενός από τα έθνη ή μιας από τις γλώσσες αποτελεί απόλυτη υποχρέωση του προλεταριάτου σαν δημοκρατικής δύναμης, είναι απόλυτο συμφέρον της προλεταριακής ταξικής πάλης, που τη συσκοτίζουν και την ανακόπτουν οι εθνικές φαγωμάρες. Η υποβοήθηση όμως του αστικού εθνικισμού πέρα απ’ αυτά τα όρια τα αυστηρά περιορισμένα μέσα σε συγκεκριμένα ιστορικά πλαίσια, ισοδυναμεί με προδοσία του προλεταριάτου και με πέρασμα με το μέρος της αστικής τάξης. Εδώ υπάρχει ένα σύνορο συχνά πολύ δυσδιάκριτο, που το ξεχνούν ολότελα οι μπουντιστές και οι Ουκρανοί εθνικοσοσιαλιστές.

Πάλη ενάντια σε κάθε εθνική καταπίεση – ασφαλώς ναί! Πάλη για κάθε λογής εθνική ανάπτυξη, για τον «εθνικό πολιτισμό» γενικά – ασφαλώς όχι. Η οικονομική ανάπτυξη της καπιταλιστικής κοινωνίας δίνει σ’ όλο τον κόσμο παραδείγματα εθνικών κινημάτων που δεν έφτασαν σε πλήρη ανάπτυξη, παραδείγματα σχηματισμού μεγάλων εθνών από μια σειρά μικρά έθνη ή σε βάρος ορισμένων μικρών εθνών, παραδείγματα αφομοίωσης εθνών. Αρχή του αστικού εθνικισμού είναι η ανάπτυξη της εθνότητας γενικά, και από εδώ απορρέει η αποκλειστικότητα του αστικού εθνικισμού και το αδιέξοδο όπου οδηγούν οι εθνικές φαγωμάρες. Το προλεταριάτο όμως όχι μόνο δεν αναλαβαίνει την υποχρέωση να υπερασπίζει την εθνική ανάπτυξη κάθε έθνους, μα αντίθετα προειδοποιεί τις μάζες για τον κίνδυνο που κλείνουν μέσα τους τέτοιες αυταπάτες, υποστηρίζει την πιο πλέρια ελευθερία της καπιταλιστικής κυκλοφορίας και χαιρετίζει κάθε αφομοίωση των εθνών, εκτός από εκείνη που γίνεται με τη βία ή στηρίζεται σε προνόμια.

Κατοχύρωση του εθνικισμού μέσα σε μια ορισμένη «δίκαια» περιορισμένη σφαίρα, «νομική κατοχύρωση» του εθνικισμού, δημιουργία στέρεου και μόνιμου φραγμού ανάμεσα σ’ όλα τα έθνη μέσω ενός ιδιαίτερου κρατικού θεσμού – να ποιο είναι το ιδεολογικό βάθρο και το περιεχόμενο της πολιτιστικής-εθνικής αυτονομίας. Η σκέψη αυτή είναι πέρα για πέρα αστική και πέρα για πέρα κάλπικη. Το προλεταριάτο δεν μπορεί να υποστηρίξει καμιά κατοχύρωση του εθνικισμού, αντίθετα υποστηρίζει κάθε τι που βοηθά το σβήσιμο των εθνικών διακρίσεων, το γκρέμισμα των εθνικών φραγμών, κάθε τι που κάνει όλο και πιο στενούς τους δεσμούς ανάμεσα στις εθνότητες, κάθε τι που οδηγεί στη συγχώνευση των εθνών. Κάθε διαφορετική ενέργεια σημαίνει πέρασμα με το μέρος του αντιδραστικού εθνικιστικού μικροαστισμού.

Όταν οι αυστριακοί σοσιαλδημοκράτες συζητούσαν στο συνέδριό τους του Μπρνό (1899) το σχέδιο της πολιτιστικής – εθνικής αυτονομίας, δε δόθηκε σχεδόν καμιά προσοχή στη θεωρητική εκτίμηση αυτού του σχεδίου. Είναι όμως διδακτικό να σημειώσουμε ότι διατυπώθηκαν δυο επιχειρήματα παρόμοιου χαρακτήρα ενάντια στο πρόγραμμα: 1) ότι θα οδηγούσε στην ενίσχυση του κληρικαλισμού, 2) ότι «θα είχε σαν αποτέλεσμα τη διαιώνιση του σωβινισμού, το μπάσιμό του και στην πιο μικρή κοινότητα, και στην πιο μικρή ομάδα» (σελ. 92 των επίσημων πρακτικών του συνεδρίου του Μπρνό στα Γερμανικά. Υπάρχει και ρωσική μετάφραση, έκδοση του εβραϊκού εθνικιστικού κόμματος «Σέρπ». (σ. σ. ΣΕΡΠ (Σοσιαλιστικό εβραϊκό εργατικό κόμμα) – μικροαστική εθνικιστική οργάνωση. Ιδρύθηκε το 1906. Βάση του προγράμματος του ΣΕΡΠ ήταν το αίτημα της εθνικής αυτονομίας των εβραίων, δηλ. της δημιουργίας εξωεδαφικών εβραϊκών Βουλών (δίαιτες), που να έχουν δικαιοδοσία να λύνουν τα ζητήματα πολιτικής οργάνωσης των εβραίων της Ρωσίας. Το ΣΕΡΠ βρισκόταν κοντά στους εσέρους και μαζί τους διεξήγαγε αγώνα ενάντια στο ΣΔΕΚΡ).

Δε χωράει αμφιβολία ότι ο «εθνικός πολιτισμός», με τη συνηθισμένη έννοια αυτής της λέξης, δηλαδή της εκπαίδευσης κλπ., βρίσκεται σήμερα σ’ όλες τις χώρες του κόσμου κάτω από την επικρατούσα επιρροή των κλρικοφρόνων και των αστών σωβινιστών. Όταν οι μπουντιστές, υπερασπίζοντας την «πολιτιστική- εθνική» αυτονομία, δηλώνουν ότι η νομική κατοχύρωση των εθνών θα καθαρίσει μέσα σ’ αυτά την ταξική πάλη από τις κάθε λογής ξένες αντιλήψεις, έχουμε να κάνουμε με ένα ολοφάνερο και γελοίο σόφισμα. Μια σοβαρή ταξική πάλη διεξάγεται σε κάθε καπιταλιστική κοινωνία, πρώτα απ’ όλα στον οικονομικό και τον πολιτικό τομέα. Το να ξεχωρίζουμε το σχολειό απ’ αυτό τον τομέα είναι, πρώτο, ανόητη ουτοπία, γιατί το σχολειό (όπως και ο «εθνικός καπιταλισμός γενικά») γιατί δεν μπορεί να αποσπαστεί από την οικονομία και την πολιτική, και, δεύτερο, ίσα ίσα η οικονομική και η πολιτική ζωή μιας καπιταλιστικής χώρας επιβάλλει σε κάθε βήμα το σπάσιμο των παράλογων και απαρχαιωμένων εθνικών φραγμών και εθνικών προλήψεων, ενώ το ξεχώρισμα της εκπαίδευσης κλπ., θα συντελούσε ίσα ίσα να διατηρηθεί, να ενταθεί και να ενισχυθεί ο «καθαρός» κληρικαλισμός και ο «καθαρός» αστικός σωβινισμός.

Στις μετοχικές εταιρίες κάθονται πλάι πλάι και σμίγουν εντελώς οι καπιταλιστές διαφόρων εθνών. Στη φάμπρικα δουλεύουν μαζί οι εργάτες διαφόρων εθνών. Σε κάθε πραγματικά σοβαρό και κεφαλαιώδες πολιτικό ζήτημα η συγκέντρωση των δυνάμεων δε γίνεται κατά έθνη, αλλά κατά τάξεις. Η «απόσπαση από τη δικαιοδοσία του κράτους» της εκπαίδευσης κλπ., και η μεταβίβασή της στα έθνη σημαίνει ακριβώς απόπειρα να ξεχωριστεί απ’ την οικονομία, που συγχωνεύει τα έθνη, ο πιο ιδεολογικός, σα να λέμε, τομέας της κοινωνικής ζωής, όπου είναι πιο εύκολος παρά οπουδήποτε αλλού ένας «καθαρός» εθνικός πολιτισμός ή η εθνική καλλιέργεια του κληρικαλισμού και του σωβινισμού.

Στην πρακτική του εφαρμογή το σχέδιο της «εξωεδαφικής» (έξω από εδάφη, που δε συνδέεται με τα εδάφη όπου ζει το ένα ή το άλλο έθνος) ή «πολιτιστικής-εθνικής» αυτονομίας θα σήμαινε μόνο ένα πράγμα: διαίρεση της εκπαίδευσης κατά εθνότητες, δηλ. καθιέρωση εθνικών συλλόγων στην εκπαίδευση. Αρκεί να σχηματίσουμε μια σαφή ιδέα της πραγματικής ουσίας του περιβόητου μπουντιστικού σχεδίου, για να καταλάβουμε όλο τον αντιδραστικό του χαρακτήρα ακόμα και από την άποψη της δημοκρατίας, για να μη μιλήσουμε απ’ την άποψη της ταξικής πάλης του προλεταριάτου για το σοσιαλισμό.

Ένα μόνο παράδειγμα και ένα μόνο σχέδιο «εθνικοποίησης» της εκπαίδευσης θα μας εξηγήσουν παραστατικά ποια είναι η ουσία του ζητήματος. Στις Ενωμένες Πολιτείες της Βόρειας Αμερικής διατηρείται ως τα σήμερα σε όλους τους τομείς της ζωής ο χωρισμός των πολιτειών σε βόρειες και νότιες. Οι πρώτες έχουν τις περισσότερες παραδόσεις ελευθερίας και πάλης ενάντια στους δουλοκτήτες, οι δεύτερες, τις περισσότερες παραδόσεις δουλείας, υπολείμματα διωγμού των νέγρων, οικονομική τους καταπίεση, πολιτική τους ταπείνωση (44% αγράμματοι μέσα στους νέγρους και 6% στους λευκούς) κλπ. Έτσι λοιπόν, στις Βόρειες πολιτείες οι νέγροι σπουδάζουν μαζί με τους λευκούς στα ίδια σχολειά. Στο Νότο υπάρχουν ιδιαίτερα – «εθνικά» ή φυλετικά, όπως θέλετε πέστε τα – σχολειά για τους νέγρους. Αυτό, θαρρώ, είναι ένα μοναδικό παράδειγμα «εθνικοποίησης» της εκπαίδευσης στην πράξη.

Στην Ανατολική Ευρώπη υπάρχει μια χώρα, όπου ως τα σήμερα μπορούν να συμβαίνουν πράγματα σαν την υπόθεση Μπέϊλις (σ. σ. Υπόθεση Μπέιλις – προβοκατόρικη δίκη που οργανώθηκε απ’ την τσαρική κυβέρνηση το 1913 στο Κίεβο ενάντια στον εβραίο Μπέιλις που του απόδωσαν την ψεύτικη κατηγορία ότι για να εκτελέσει το τυπικό της θρησκευτικής λατρείας σκότωσε το χριστιανάκι Γιουστσίνσκι (στην πραγματικότητα η δολοφονία είχε οργανωθεί από μαυροεκατονταρχίτες). Με τη σκηνοθετημένη αυτή δίκη η τσαρική κυβέρνηση επιδίωκε να ανάψει τον αντισημιτισμό και να προκαλέσει πογκρόμ των εβραίων με σκοπό να αποσπάσει την προσοχή των μαζών από το επαναστατικό κίνημα που φούντωνε μέσα στη χώρα. Η δίκη προκάλεσε μεγάλη αναταραχή της κοινής γνώμης. Σε μια σειρά πόλεις έγιναν διαδηλώσεις διαμαρτυρίας των εργατών. Ο Μπέιλις αθωώθηκε από το δικαστήριο), και όπου οι εβραίοι έχουν καταδικαστεί από τους νέγρους κ. Πουρισκέβιτς να ζουν σε κατάσταση χειρότερη κι από τους νέγρους. Στη χώρα αυτή είδε τελευταία το φως ένα υπουργικό σχέδιο εθνικοποίησης του εβραϊκού σχολείου. Ευτυχώς είναι ζήτημα αν θα πραγματοποιηθεί η αντιδραστική αυτή ουτοπία, όπως και η ουτοπία των αυστριακών μικροαστών, που απελπίστηκαν ότι θα μπορέσει να πραγματοποιηθεί η συνεπής δημοκρατία και να σταματήσει η εθνική φαγωμάρα και σοφίστηκαν κάποιες γιάλες για τα έθνη σ’ ότι αφορά την εκπαίδευση, ώστε να μην τρώγονται αναμεταξύ τους για τη μοιρασιά των σχολειών… μα «να συγκροτηθούν σύμφωνα με το νόμο» για την αιώνια φαγωμάρα του ενός «εθνικού πολιτισμού» με τον άλλο.

Στην Αυστρία η πολιτιστική-εθνική αυτονομία έμεινε σε σημαντικό βαθμό μια φιλολογική επινόηση, που δεν την πήραν στα σοβαρά ούτε και οι ίδιοι οι αυστριακοί σοσιαλδημοκράτες. Στη Ρωσία όμως την υιοθέτησαν στο πρόγραμμά τους όλα τα αστικά κόμματα των εβραίων και μερικά μικροαστικά, οπορτουνιστικά στοιχεία διαφόρων εθνών, όπως λογουχάρη οι μπουντιστές, οι λικβινταριστές του Καυκάσου και η συνδιάσκεψη των εθνικών κομμάτων της Ρωσίας που ακολουθούν αριστερή, ναρόντνικη κατεύθυνση. (Η συνδιάσκεψη αυτή – ας το σημειώσουμε σε παρένθεση – συνήλθε το 1907 και οι αποφάσεις της ψηφίστηκαν με αποχή των ρώσων σοσιαλεπαναστατών και των πολωνών σοσιαλπατριωτών, του P.P.S. (σ. σ. Είναι ευνόητο γιατί οι μπουντιστές αρνούνται συχνά με ασυνήθιστο πάθος το γεγονός ότι όλα τα αστικά κόμματα των εβραίων υιοθέτησαν την «πολιτιστική-αυτονομία». Το γεγονός αυτό ξεσκεπάζει πάρα πολύ έκδηλα τον πραγματικό ρόλο του Μπουντ. Όταν ένας από τους μπουντιστές, ο κ. Μάνιν, δοκίμασε στην εφημερίδα «Λούτς» να το αρνηθεί ξανά, τον ξεσκέπασε πέρα για πέρα ο Ν. Σκοπ. (βλ. «Προσβεστσένιγε» τεύχος 3). Όταν όμως ο κ. Λιεφ Γιουρκέβιτς παραθέτει στο «Ντζβίν» (1913, τεύχος 7-8, σελ. 92) τη φράση του Ν. Σκόπ από το «Προσβεστσένιγε» (τεύχος 3, σελ. 78): «Οι μπουντιστές – μαζί με όλα τα αστικά εβραϊκά κόμματα και ομάδες – υπερασπίζονται από καιρό την πολιτιστική-εθνική αυτονομία» και διαστρεβλώνει την περικοπή αυτή, παραλείποντας τη λέξη «μπουντιστές» και αντικατασταίνοντας τις λέξεις: «πολιτιστική-εθνική αυτονομία» με τις λέξεις «τα εθνικά δικαιώματα», τότε δε μας μένει παρά να σηκώσουμε τα χέρια!!! Ο κ. Λιεφ Γιουρκέβιτς δεν είναι μόνο εθνικιστής, δεν είναι μόνο καταπληκτικά αστοιχείωτος στην ιστορία και το πρόγραμμα της σοσιαλδημοκρατίας, μα και γνήσιος πλαστογράφος περικοπών προς όφελος του Μπουντ. Δεν πάνε καλά οι δουλειές του Μπουντ και των κυρίων Γιουρκέβιτς!»). Η αποχή είναι ένας εξαιρετικά χαρακτηριστικός τρόπος αντιμετώπισης απ’ τους εσέρους και τους οπαδούς του Πε-Πε-ές ενός σοβαρότατου ζητήματος αρχής στον τομέα του εθνικού προγράμματος.

Στην Αυστρία ακριβώς ο Ότο Μπάουερ, ο κυριότερος θεωρητικός εκπρόσωπος της «πολιτιστικής-εθνικής αυτονομίας», αφιέρωσε ένα ειδικό κεφάλαιο στο βιβλίο του, για να αποδείξει ότι είναι αδύνατο να προταθεί ένα τέτοιο πρόγραμμα για τους εβραίους. Στη Ρωσία λοιπόν και ίσα-ίσα στους εβραίους όλα τα αστικά κόμματα – και το φερέφωνό τους, το Μπουντ –υιοθέτησαν αυτό το πρόγραμμα.

Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι η ιστορία ξεσκέπασε με την πολιτική πείρα ενός άλλου κράτους τον παραλογισμό της επινόησης του Μπάουερ, όπως ακριβώς και οι ρώσοι μπερνστάϊνικοί (Στρούβε, Τουγκάν-Μπαρανόφσκι, Μπερντιάγεφ και ΣΙΑ) ξεσκέπασαν με τη γοργή εξέλιξή τους από το μαρξισμό στο φιλελευθερισμό το πραγματικό ιδεολογικό περιεχόμενο της γερμανικής μπερνσταϊνιάδας.

Ούτε οι αυστριακοί σοσιαλδημοκράτες, ούτε οι σοσιαλδημοκράτες της Ρωσίας υιοθέτησαν στο πρόγραμμά τους την «πολιτιστική-εθνική» αυτονομία. Τα αστικά όμως κόμματα των εβραίων στην πιο καθυστερημένη χώρα, καθώς και μια σειρά μικροαστικές δήθεν σοσιαλιστικές ομάδες, την υιοθέτησαν, για να μπάσουν με ραφιναρισμένη μορφή τις ιδέες του αστικού εθνικισμού στο εργατικό περιβάλλον. Το γεγονός αυτό μιλάει μόνο του.

Μια και υποχρεωθήκαμε να θίξουμε το αυστριακό πρόγραμμα σχετικά με το εθνικό ζήτημα, δεν μπορούμε να μην αποκαταστήσουμε μιαν αλήθεια που συχνά τη διαστρεβλώνουν οι μπουντιστές. Στο Συνέδριο του Μπρνό είχε υποβληθεί ένα καθαρό πρόγραμμα «πολιτιστικής-εθνικής αυτονομίας». Ήταν το πρόγραμμα της σοσιαλδημοκρατίας των νότιων σλάβων που η παράγραφός του λέει: «Κάθε λαός που ζει στην Αυστρία, άσχετα απ’ το έδαφος που κατοικούν τα μέλη του, αποτελεί αυτόνομη ομάδα, που διαχειρίζεται εντελώς ανεξάρτητα όλες τις εθνικές (γλωσσικές και πολιτιστικές) υποθέσεις της». Το πρόγραμμα αυτό δεν το υποστήριξε μόνο ο Κρίσταν, μα και ο Ελενμπόγκεν, άνθρωπος με επιρροή. Όμως το απόσυραν, γιατί δεν πήρε ούτε μια ψήφο. Εγκρίθηκε το εδαφικό πρόγραμμα, δηλ. το πρόγραμμα που δεν δημιουργεί κανενός είδους εθνικές ομάδες «άσχετα από το έδαφος που κατοικούν τα μέλη του έθνους».

Η 3η παράγραφος του προγράμματος που εγκρίθηκε λέει: «Οι αυτοδιοικούμενες περιοχές ενός και του ίδιου έθνους σχηματίζουν μαζί μια ενιαία εθνική ένωση που λύνει εντελώς αυτόνομα τις εθνικές υποθέσεις». (βλ. «Προσβεστσένιγε», 1913, τεύχος 4, σελ. 28). Είναι φανερό πως κι αυτό το συμβιβαστικό πρόγραμμα δεν είναι σωστό. Ας το εξηγήσουμε με ένα παράδειγμα. Η κοινότητα των γερμανών αποίκων στο κυβερνείο του Σαράτοφ, συν το προάστιο των γερμανών εργατών της Ρήγας ή του Λοτζ, συν ο γερμανικός συνοικισμός έξω από την Πετρούπολη κλπ., σχηματίζουν μια «ενιαία εθνική ένωση» των γερμανών της Ρωσίας. Είναι ολοφάνερο ότι οι σοσιαλδημοκράτες δεν μπορούν να ζητούν παρόμοια πράγματα και να στηρίζουν μια τέτοια ένωση, αν και εννοείται δεν αρνούνται καθόλου την ελευθερία των κάθε λογής ενώσεων, μαζί και των ενώσεων οποιονδήποτε κοινοτήτων οποιασδήποτε εθνότητας σ’ένα δοσμένο κράτος. Όμως με το ξεχώρισμα με κρατικό νόμο των γερμανών κλπ., από τις διάφορες περιοχές και τάξεις της Ρωσίας και τη συγκρότησή τους σε ενιαία γερμανική εθνική ένωση μπορούν να ασχολούνται οι παπάδες, οι αστοί, οι μικροαστοί κι όποιος άλλος θέλετε, εκτός από τους σοσιαλδημοκράτες.

5. Η ΙΣΟΤΙΜΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ

Η πιο διαδομένη μέθοδος των οπορτουνιστών της Ρωσίας κατά τη συζήτηση του εθνικού ζητήματος είναι να επικαλούνται το παράδειγμα της Αυστρίας. Στο άρθρο μου που δημοσιεύθηκε στη «Σέβερναγια Πράβντα». (σ. σ. Βλ. στον τόμο 20, σελ. 4-7). («Προσβεστσένιγε», τεύχος 10, σελ. 96-98) και που έγινε ο στόχος των οπορτουνιστών (του κ. Σεμκόφσκι στη «Νόβαγια Ραμπότσαγια Γκαζέτα» και του κ. Λίμπμαν στην «Τσάϊτ»), υποστηρίζω ότι υπάρχει μια μόνο λύση του εθνικού ζητήματος, εφ’ όσον γενικά είναι δυνατή η λύση του στον κόσμο του καπιταλισμού, και η λύση αυτή είναι ο συνεπής δημοκρατισμός. Σαν απόδειξη αναφέρω, ανάμεσα σ’ άλλα, και την Ελβετία.

Το παράδειγμα αυτό της Ελβετίας δεν αρέσει στους δυο παραπάνω οπορτουνιστές, που προσπαθούν να το αναιρέσουν ή να μειώσουν τη σημασία του. Ο Κάουτσκι, βλέπετε, είπε ότι η Ελβετία αποτελεί εξαίρεση. Στην Ελβετία, λέει, υπάρχει εντελώς ιδιαίτερη αποκέντρωση, ιδιαίτερη ιστορία, ιδιαίτερες γεωγραφικές συνθήκες, η κατανομή του πληθυσμού που μιλά διαφορετικές γλώσσες είναι εξαιρετικά πρωτότυπη κλπ., κλπ.

Όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά απόπειρες υπεκφυγής από την ουσία της συζήτησης. Φυσικά η Ελβετία αποτελεί εξαίρεση με την έννοια ότι δεν είναι ενιαίο εθνικό κράτος. Όμως άλλο τόσο αποτελούν εξαίρεση (ή καθυστέρηση – προσθέτει ο Κάουτσκι) και η Αυστρία και η Ρωσία. Φυσικά στην Ελβετία μόνο οι ιδιαίτερες, πρωτότυπες, ιστορικές και βιοτικές συνθήκες είναι εκείνες που εξασφάλισαν περισσότερο δημοκρατισμό απ’ ότι στις περισσότερες γειτονικές της ευρωπαϊκές χώρες.

Μα τι σχέση έχουν όλα αυτά, όταν πρόκειται για ένα πρότυπο που πρέπει να το μιμηθούμε; Σ’ όλο τον κόσμο αποτελούν στις σύγχρονες συνθήκες εξαίρεση οι χώρες εκείνες, όπου ο άλφα ή ο βήτα θεσμός έχει πραγματοποιηθεί πάνω σε συνεπείς δημοκρατικές αρχές. Μήπως αυτό μας εμποδίζει να υποστηρίζουμε στο πρόγραμμά μας τον συνεπή δημοκρατισμό σ’ όλους τους θεσμούς;

Η ιδιομορφία της Ελβετίας βρίσκεται στην ιστορία της, στις γεωγραφικές και τις άλλες συνθήκες της. Η ιδιομορφία της Ρωσίας βρίσκεται στην πρωτοείδωτη για την εποχή των αστικών επαναστάσεων δύναμη του προλεταριάτου και στη φοβερή γενική καθυστέρηση της χώρας, που προκαλεί αντικειμενικά την ανάγκη μιας εξαιρετικά γοργής και αποφασιστικής κίνησης προς τα μπρος, με την απειλή κάθε λογής μειονεκτημάτων και ηττών.

Εμείς επεξεργαζόμαστε ένα εθνικό πρόγραμμα ξεκινώντας απ’ την άποψη του προλεταριάτου. Από πότε όμως μας συστήνουν να παίρνουμε για πρότυπο τα χειρότερα παραδείγματα αντί τα καλύτερα;

Εν πάση περιπτώσει δεν παραμένει μήπως αναμφισβήτητο και αδιαφιλονίκητο το γεγονός ότι στις συνθήκες του καπιταλισμού η εθνική ειρήνη έχει πραγματοποιηθεί (εφόσον γενικά είναι πραγματοποιήσιμη) αποκλειστικά και μόνο στις χώρες του συνεπούς δημοκρατισμού;

Και μια που αυτό είναι αναμφισβήτητο, η επιμονή των οπορτουνιστών να μας παραπέμπουν στην Αυστρία αντί στην Ελβετία παραμένει μέθοδος ολότελα καντέτικη, γιατί οι καντέτοι αντιγράφουν πάντα τα χειρότερα και όχι τα καλύτερα ευρωπαϊκά συντάγματα.

Στην Ελβετία υπάρχουν τρεις επίσημες γλώσσες του κράτους, τα νομοσχέδια όμως που υποβάλλονται σε δημοψήφισμα δημοσιεύονται σε πέντε γλώσσες, δηλ. εκτός από τις τρεις επίσημες και σε δυο «ρωμανικές» διάλεκτες. Τις δύο αυτές διάλεκτες, σύμφωνα με την απογραφή του 1900, τις μιλούν στην Ελβετία 38.651 κάτοικοι σε σύνολο 3.375.443, δηλ. λίγο παραπάνω από τον ένα στους εκατό. Στο στρατό, στους αξιωματικούς και τους υπαξιωματικούς «παραχωρείται η πιο πλατιά ελευθερία να απευθύνονται στους στρατιώτες στη μητρική τους γλώσσα». Στα καντόνια Γκραουμπιούντεν και Βάλις (το καθένα έχει λίγο παραπάνω από εκατό χιλιάδες κατοίκους) και οι δυο διάλεκτες είναι απόλυτα ισότιμες. (σ. σ. Βλ. Ρενέ Ανρί: «Η Ελβετία και το ζήτημα των γλωσσών, Βέρνη, 1907).

Γεννιέται το ερώτημα: πρέπει να προπαγανδίζουμε και να υποστηρίζουμε αυτή τη ζωντανή πείρα μιας προχωρημένης χώρας ή να δανειζόμαστε από τους αυστριακούς επινοήσει σαν την «εξωεδαφική αυτονομία», που δεν έχουν δοκιμαστεί πουθενά ακόμα στον κόσμο (και δεν έχουν γίνει ακόμα αποδεκτές ούτε από τους ίδιους τους αυστριακούς);

Το κήρυγμα αυτής της επινόησης είναι κήρυγμα διαίρεσης της εκπαίδευσης κατά εθνότητας, δηλ. κήρυγμα αληθινά επιζήμιο. Η πείρα όμως της Ελβετίας δείχνει ότι είναι δυνατή και πραγματοποιήθηκε στην πράξη η εξασφάλιση της πιο μεγάλης (σχετικά) εθνικής ειρήνης, όταν υπάρχει συνεπής (πάλι σχετικά) δημοκρατισμός όλου του κράτους.

«Στην Ελβετία – λένε οι άνθρωποι που μελέτησαν αυτό το ζήτημα – δεν υπάρχει εθνικό ζήτημα με την έννοια που έχει η λέξη στην Ανατολική Ευρώπη. Ακόμα και η λέξη αυτή (εθνικό ζήτημα) είναι άγνωστη λέξη εδώ»… «Στην Ελβετία η πάλη των εθνοτήτων ανήκει στο μακρινό παρελθόν, στα 1797-1803». (σ. σ. Έντ Μπλόχερ: «Οι εθνότητες στην Ελβετία», Βερολίνο, 1910).

Αυτό σημαίνει ότι η εποχή της μεγάλης γαλλικής επανάστασης, που έδωσε την πιο δημοκρατική λύση στα άμεσα προβλήματα του περάσματος από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό, κατόρθωσε στο πέρασμά της να «λύσει», ανάμεσα στ’ άλλα, και το εθνικό ζήτημα.

Κι ας δοκιμάζουν τώρα οι κ. Σεμκόφσκι, Λϊμπμαν και οι άλλοι οπορτουνιστές να ισχυριστούν ότι αυτή η «αποκλειστικά ελβετική» λύσει δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε οποιοδήποτε νομό είτε και μέρος νομού της Ρωσίας, όπου μόνο σε 200.000 κατοίκους υπάρχουν δυο διάλεκτες σαράντα χιλιάδων πολιτών, που θέλουν να απολαβαίνουν στον τόπο τους πλέρια ισοτιμία στο ζήτημα της γλώσσας!

Το κήρυγμα της πλέριας ισοτιμίας των εθνών και των γλωσσών κάνει να ξεχωρίζουν σε κάθε έθνος μόνο τα συνεπή δημοκρατικά στοιχεία (δηλαδή μόνο οι προλετάριοι) και τα ενώνει με βάση όχι την εθνικότητα, αλλά τον πόθο τους για βαθιές και σοβαρές βελτιώσεις του γενικού κρατικού καθεστώτος. Αντίθετα, το κήρυγμα της «πολιτιστικής-εθνικής αυτονομίας», παρά τις αγαθές προθέσεις ορισμένων ατόμων και ομάδων, διαιρεί τα έθνη και προσεγγίζει στην πράξη τους εργάτες ενός έθνους με την αστική του τάξη (αποδοχή αυτής της «πολιτιστικής-εθνικής αυτονομίας» απ’ όλα τα αστικά κόμματα των εβραίων).

Με την αρχή της πλέριας ισοτιμίας συνδέεται αδιάρρηκτα η εξασφάλιση των δικαιωμάτων της εθνικής μειονότητας. Στο άρθρο μου που δημοσιεύθηκε στη «Σέβερναγια Πράβντα» η αρχή αυτή διατυπώθηκε με τον ίδιο σχεδόν τρόπο που διατυπώθηκε αργότερα στην επίσημη και πιο ακριβολογημένη απόφαση της σύσκεψης των μαρξιστών. Η απόφαση αυτή απαιτεί «να συμπεριληφθεί στο σύνταγμα ένας βασικός νόμος που να θεωρεί άκυρο κάθε προνόμιο ενός μόνο έθνους και κάθε παραβίαση των δικαιωμάτων της εθνικής μειονότητας».

Ο κ. Λίμπμαν κάνει απόπειρα να γελοιοποιήσει αυτή τη διατύπωση ρωτώντας: «Και που μπορεί να ξέρει κανείς ποια είναι τα δικαιώματα της εθνικής μειονότητας;». Συμπεριλαβαίνεται άραγε, λέει, σ’ αυτά τα δικαιώματα και το δικαίωμα να έχει «δικό της πρόγραμμα» στα εθνικά σχολειά; Πόσο μεγάλη πρέπει να είναι η εθνική μειονότητα, για να έχει το δικαίωμα να διαθέτει δικούς της δικαστές, δημόσιους υπαλλήλους, σχολειά στη μητρική της γλώσσα; Ο κ. Λίκπμαν θέλει να βγάλει σαν συμπέρασμα απ’ αυτά τα ερωτήματα την ανάγκη ενός «θετικού» εθνικού προγράμματος.

Στην πραγματικότητα όμως τα ερωτήματα αυτά δείχνουν παραστατικά τι αντιδραστικά πράγματα προσπαθεί να μας πασάρει ο μπουντιστής μας με το πρόσχημα της συζήτησης τάχατες για μικροζητήματα και λεπτομέρειες.

«Να έχει δικό της πρόγραμμα» στο δικό της εθνικό σχολειό!... Οι μαρξιστές, αγαπητέ εθνικοσοσιαλιστή, έχουν ένα γενικό σχολικό πρόγραμμα που διεκδικεί λογουχάρη να υπάρχει οπωσδήποτε λαϊκό σχολειό. Από την άποψη των μαρξιστών δεν επιτρέπεται ποτέ και πουθενά, σ’ ένα δημοκρατικό κράτος, υποχώρηση απ’ αυτό το γενικό πρόγραμμα (όσο για τη συμπλήρωσή του με οποιαδήποτε «τοπικά» μαθήματα, γλώσσες κλπ., αυτό καθορίζεται με απόφαση του τοπικού πληθυσμού). Αντίθετα, η αρχή «να αποσπαστεί η εκπαίδευση από τη δικαιοδοσία του κράτους» και να μεταβιβαστεί στα έθνη σημαίνει ότι εμείς, οι εργάτες, δίνουμε στα «έθνη» μέσα στο δικό μας, το δημοκρατικό κράτος, το δικαίωμα να ξοδεύουν τα λεπτά του λαού για τα κληρικαλιστικά σχολειά! Ο κ. Λίμπμαν, χωρίς να το καταλαβαίνει ο ίδιος, μας έδειξε παραστατικά τον αντιδραστικό χαρακτήρα της «πολιτιστικής-εθνικής αυτονομίας»!

«Πόσο μεγάλη πρέπει να είναι η εθνική μειονότητα;». Αυτό δεν το καθορίζει ούτε το αυστριακό πρόγραμμα, το πολυαγαπημένο πρόγραμμα των μπουντιστών: το πρόγραμμα αυτό λέει (ακόμα πιο σύντομα και με λιγότερη ακόμα σαφήνεια από το δικό μας): - «Το δικαίωμα των εθνικών μειονοτήτων προστατεύεται με ειδικό νόμο που πρέπει να εκδοθεί από την αυτοκρατορική βουλή» (4 του προγράμματος του Μπρνό).

Γιατί λοιπόν δεν ζήτησε κανείς το λόγο από τους αυστριακούς σοσιαλδημοκράτες και δε ρώτησε τι λογής θα είναι αυτός ο νόμος, σε ποια ακριβώς μειονότητα και ποια ακριβώς δικαιώματα πρέπει να εξασφαλίσει;

Γιατί, κάθε λογικός άνθρωπος καταλαβαίνει ότι είναι άτοπο και αδύνατο να καθορίζονται στο πρόγραμμα οι λεπτομέρειες. Το πρόγραμμα καθορίζει μόνο τις βασικές αρχές. Στην προκειμένη περίπτωση η βασική αρχή υπονοείται στο πρόγραμμα των αυστριακών και εκφράζεται ανοιχτά στην απόφαση της τελευταίας σύσκεψης των μαρξιστών της Ρωσίας. Και η αρχή αυτή είναι: απαγόρευση κάθε εθνικού προνομίου και κάθε εθνικής ανισοτιμίας.

Ας πάρουμε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα για να εξηγήσουμε το ζήτημα στο μπουντιστή. Στην Πετρούπολη, σύμφωνα με τα στοιχεία της σχολικής απογραφής της 18 του Γενάρη 1911, υπήρχαν στα δημοτικά σχολειά του υπουργείου Δημόσιας «εκπαίδευσης» 48.076 μαθητές.

Απ’ αυτούς οι 396 ήταν εβραίοι, δηλ. λιγότερο από το ένα στα εκατό. Ακόμα ανάμεσα στους μαθητές υπήρχαν: 2 ρουμάνοι, 1 γεωργιανός, 3 αρμένηδες κλπ. Είναι δυνατόν άραγε να καταρτιστεί ένα «θετικό» εθνικό πρόγραμμα τέτοιο που να περιλάβει αυτή την ποικιλία σχέσεων και συνθηκών; (Και η Πετρούπολη, εννοείται, είναι κάθε άλλο παρά η πιο «παρδαλή» από εθνική άποψη πόλη της Ρωσίας). Μου φαίνεται πως ακόμα και οι ειδικοί στις «λεπτολογίες» του εθνικού ζητήματος σαν τους μπουντιστές δεν θα τα καταφέρουν να καταρτίσουν ένα τέτοιο πρόγραμμα.

Κι όμως, αν υπήρχε στο σύνταγμα του κράτους ένας βασικός νόμος, σύμφωνα με τον οποίο θα θεωρούνταν άκυρο κάθε μέτρο που παραβιάζει τα δικαιώματα της μειονότητας, ο κάθε πολίτης θα μπορούσε να ζητήσει την ακύρωση μιας διαταγής, που δεν θα επέτρεπε λογουχάρη να προσληφθούν με έξοδα του δημοσίου ιδιαίτεροι δάσκαλοι της εβραϊκής γλώσσας, της εβραϊκής ιστορίας κλπ., ή να παραχωρηθεί ένα δημόσιο κτίριο όπου να γίνονται μαθήματα στα παιδιά των εβραίων, των αρμένηδων, των ρουμάνων ακόμα και σε ένα μόνο παιδί γεωργιανού. Εν πάση περιπτώσει δεν είναι καθόλου αδύνατο να ικανοποιηθούν όλες οι λογικές και δίκαιες επιθυμίες των εθνικών μειονοτήτων με βάση την αρχή της ισοτιμίας και κανείς δεν θα πει ότι η προπαγάνδα της ισοτιμίας είναι επιζήμια. Απεναντίας, η προπαγάνδα για το χωρισμό της εκπαίδευσης κατά τα έθνη, η προπαγάνδα λογουχάρη για ιδιαίτερο εβραϊκό σχολειό για τα παιδιά των εβραίων στην Πετρούπολη θα ήταν οπωσδήποτε επιζήμια και η δημιουργία εθνικών σχολειών για κάθε εθνική επιζήμια και η δημιουργία εθνικών σχολειών για κάθε εθνική μειονότητα, για 1, 2, 3 παιδιά, εντελώς αδύνατη.

Ακόμα είναι αδύνατο να καθοριστεί σ’ ένα οποιοδήποτε γενικό νόμο του κράτους τι λογής πρέπει να είναι η εθνική μειονότητα για να έχει το δικαίωμα να διαθέτει ιδιαίτερα σχολειά ή ιδιαίτερους δασκάλους για τη συμπληρωματική ύλη διδασκαλίας κλπ.

Απεναντίας, το γενικό νόμο του κράτους για την ισοτιμία μπορούν πολύ καλά να τον επεξεργαστούν λεπτομερειακά και να τον αναπτύξουν σε ειδικά διατάγματα και αποφάσεις που θα εκδώσουν οι δίαιτες των περιοχών, οι δήμοι των πόλεων, τα ζέμστβο, οι κοινότητες κλπ.

6. ΣΥΓΚΕΝΤΡΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ

Ο κ. Λίμπμαν γράφει στις αντιρρήσεις του:

«Πάρτε στη χώρα μας τη Λιθουανία, την περιοχή της Βαλτικής, την Πολωνία, τη Βολινία, τη νότια Ρωσία κλπ. Θα βρείτε παντού ανάμικτο τον πληθυσμό. Δεν υπάρχει ούτε μια πόλη χωρίς μεγάλη εθνική μειονότητα. Όσο πλατιά κι αν εφαρμοστεί η αποκέντρωση, θα βρεθούν παντού στις διάφορες περιοχές (κυρίως στις κοινότητες των πόλεων) διάφορες εθνότητες που κατοικούν μαζί, και ο δημοκρατισμός είναι ακριβώς εκείνος που παραδίνει την εθνική μειονότητα στα χέρια της εθνικής πλειονότητας. Όμως, όπως είναι γνωστό, ο Β. Ι. τηρεί εχθρική στάση απέναντι σε μια τέτοια ομοσπονδιακή κρατική συγκρότηση και απέναντι στην απεριόριστη αποκέντρωση που υπάρχει στην Ομοσπονδία της Ελβετίας. Και γεννιέται το ερώτημα: γιατί ο Β. Ι. έφερε σαν παράδειγμα την Ελβετία»;

Γιατί έφερα το παράδειγμα της Ελβετίας, το εξήγησα παραπάνω. Επίσης εξήγησα με την ίδια ακρίβεια και ότι το πρόβλημα της προστασίας των δικαιωμάτων της εανικής μειονότητας μπορεί να λυθεί μόνο με την έκδοση ενός παγκρατικού νόμου μέσα σ’ ένα συνεπές δημοκρατικό κράτος, το οποίο να μην απομακρύνεται από την αρχή της ισοτιμίας. Στην περικοπή όμως που παραθέσαμε ο κ. Λίμπμαν επαναλαμβάνει και μία από τις πιο συχνές (και τις πιο λαθεμένες) αντιρρήσεις (ή σκεπτικιστικές παρατηρήσεις) που διατυπώνονται συνήθως ενάντια στο μαρξιστικό εθνικό πρόγραμμα και που γι’ αυτό αξίζει τον κόπο να τις αναλύσουμε. Οι μαρξιστές, όπως είναι ευνόητο, κρατούν εχθρική στάση απέναντι στην ομοσπονδία και την αποκέντρωση, για τον απλούστατο λόγο ότι ο καπιταλισμός απαιτεί για την ανάπτυξή του όσο το δυνατό πιο μεγάλα και όσο το δυνατό πιο συγκεντρωτικά κράτη. Στην περίπτωση που οι υπόλοιποι όροι θα είναι ίσοι, το συνειδητό προλεταριάτο θα υποστηρίζει πάντα ένα πιο μεγάλο κράτος. Θα πολεμά πάντα το μεσαιωνικό τοπικισμό και θα χαιρετίζει πάντα την όσο το δυνατό πιο στενή οικονομική ένωση μεγάλων εδαφών, όπου μπορεί να αναπτυχθεί πλατιά η πάλη του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη.

Η πλατιά και γοργή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων απ’ τον καπιταλισμό απαιτεί μεγάλα εδάφη, συγκεντρωμένα κρατικά και ενωμένα κρατικά, όπου μόνο μπορεί να ενωθεί η αστική τάξη καταστρέφοντας όλους τους παλιούς, μεσαιωνικούς, ταξικά προνομιακούς, στενά τοπικούς, μικροεθνικούς, θρησκευτικούς, και άλλους φραγμούς – και μαζί με την αστική τάξη να ενωθεί και ο αναπόφευκτος αντίποδάς της, η τάξη των προλετάριων.

Σχετικά με το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των εθνών, δηλ. τον αποχωρισμό και το σχηματισμού αυτοτελούς εθνικού κράτους, θα μιλήσουμε ιδιαίτερα. (σ. σ. Βλ. τόμο 20, σελ. 395-459). Όσο όμως τα διάφορα έθνη θα αποτελούν ένα ενιαίο κράτος, οι μαρξιστές σε καμιά περίπτωση δεν θα προπαγανδίζουν ούτε την αρχή της ομοσπονδίας ούτε την αποκέντρωση. Το μεγάλο συγκεντρωτικό κράτος είναι ένα τεράστιο ιστορικό βήμα από το μεσαιωνικό κατατεμαχισμό προς τη μελλοντική σοσιαλιστική ενότητα όλου του κόσμου και δεν υπάρχει ούτε μπορεί να υπάρξει δρόμος προς το σοσιαλισμό που να μην περνά μέσα από ένα τέτοιο κράτος (που συνδέεται αδιάρρηκτα με τον καπιταλισμό).

Θα ήταν όμως απαράδεκτο να ξεχνάμε πως υπερασπίζοντας το συγκεντρωτισμό υπερασπίζουμε ένα συγκεντρωτισμό αποκλειστικά δημοκρατικό. Απ’ αυτή την άποψη οι κάθε λογής μικροαστικές γενικά και εθνικιστικές μικροαστικές αντιλήψεις (μαζί και του μακαρίτη Ντραγκομάνοφ) (σ. σ. Ντραγκομάνοφ. Μ. Π. (1841 – 1895) – Ουκρανός ιστορικός και δημοσιολόγος, εκφραστής της ιδεολογίας του ουκρανικού αστικού εθνικοφιλελευθερισμού), δημιούργησαν τέτοια σύγχυση στο ζήτημα, που χρειάζεται κάθε τόσο να αφιερώνει κανείς χρόνο για να το ξεδιαλύνει.

Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός όχι μόνο δεν αποκλείει την τοπική αυτοδιοίκηση με αυτονομία των περιοχών, που τις διακρίνουν ιδιαίτερες οικονομικές και βιοτικές συνθήκες, ιδιαίτερη εθνική εθνική σύνθεση του πληθυσμού κλπ., μα απεναντίας απαιτεί επιτακτικά και το ένα και το άλλο. Στη χώρα μας μπερδεύουν συνεχώς το συγκεντρωτισμό με την αυθαιρεσία και τη γραφειοκρατία. Η ιστορία της Ρωσίας ήταν φυσικό να γεννήσει μια τέτοια σύγχυση, μια τέτοια όμως σύγχυση είναι απόλυτα απαράδεκτη για ένα μαρξιστή.

Ο ευκολότερος τρόπος για να το εξηγήσουμε είναι να πάρουμε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα.

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ στο μακροσκελές άρθρο της: «Το εθνικό ζήτημα και η αυτονομία» (σ. σ. Przeglad Socjaldemokratyczny, Krakow, 1908 ka 1909.{«Αγγελιοφόρος της Ευρώπης»} – μηνιάτικο περιοδικό. Έβγαινε στην Πετρούπολη από το 1866 έως την άνοιξη του 1918. Το περιοδικό εξέφραζε τις απόψεις της φιλελεύθερης ρωσικής αστικής τάξης. Από τις αρχές της τελευταίας δεκαετίας του περασμένου αιώνα έκανε συστηματική πάλη ενάντια στο μαρξισμό), ανάμεσα σε πολλά σοβαρά λάθη (που θα τα αναφέρουμε παρακάτω), κάνει και ένα ξεχωριστά σοβαρό λάθος, όταν δοκιμάζει να περιορίσει το αίτημα της αυτονομίας μόνο στην Πολωνία.

Ας δούμε όμως πρώτα τι ορισμό δίνει στην αυτονομία.

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ αναγνωρίζει – και μια που είναι μαρξίστρια, είναι βέβαια υποχρεωμένη να αναγνωρίσει – ότι όλα τα σπουδαιότερα και ουσιαστικά οικονομικά και πολιτικά προβλήματα της καπιταλιστικής κοινωνίας δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να ανήκουν στη δικαιοδοσία της αυτόνομης δίαιτας των διαφόρων επαρχιών, αλλά αποκλειστικά και μόνο στη δικαιοδοσία της κεντρικής, παγκρατικής βουλής. Στα ζητήματα αυτά ανάγονται: η τελωνειακή πολιτική, η εμπορική και βιομηχανική νομοθεσία, οι συγκοινωνίες και τα μέσα επικοινωνίας (σιδηρόδρομοι, ταχυδρομεία, τηλέγραφος, τηλέφωνα κλπ.), ο στρατός, το φορολογικό σύστημα, το αστικό (σ. σ. Αναπτύσσοντας τη σκέψη της η Ρόζα Λούξεμπουργκ φτάνει και σε λεπτομέρειες, αναφέρει λογουχάρη – και πολύ δικαιολογημένα – τη νομοθεσία για τα διαζύγια (τεύχος 12, σελ. 162 του παραπάνω περιοδικού) και το ποινικό δίκαιο, οι γενικές αρχές της εκπαίδευσης (λογουχάρη ο νόμος για αποκλειστικά λαϊκό σχολειό, για καθολική εκπαίδευση, για πρόγραμμα μίνιμουμ, για δημοκρατική οργάνωση των σχολειών κλπ.), η νομοθεσία για την προστασία της εργασίας, για τις πολιτικές ελευθερίες (ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι) κλπ. κλπ.

Στη δικαιοδοσία της αυτόνομης δίαιτας ανήκουν – με βάση την παγκρατική νομοθεσία – τα ζητήματα που έχουν καθαρά τοπική, περιοχική ή καθαρά εθνική σημασία. Αναπτύσσοντας και αυτή τη σκέψη με πολλές – για να μην πω υπερβολικές – λεπτομέρειες, η Ρόζα Λούξεμπουργκ αναφέρει σαν παράδειγμα την κατασκευή σιδηροδρομικών γραμμών τοπικής σημασίας (τεύχος 12, σελ. 149), τους τοπικούς δημόσιους δρόμους (τεύχος 14-15, σελ. 376) κλπ.

Είναι ολοφάνερο ότι δεν μπορεί να φανταστεί κανείς ένα σύγχρονο, πραγματικά δημοκρατικό κράτος, που να μην παραχωρεί μια τέτοια αυτονομία σε κάθε περιοχή με λίγο – πολύ ουσιαστικές οικονομικές και βιοτικές ιδιομορφίες, με ιδιαίτερη εθνική σύνθεση του πληθυσμού κλπ. Η αρχή του συγκεντρωτισμού, απαραίτητου για τα συμφέροντα της ανάπτυξης του καπιταλισμού, όχι μόνο δεν υπονομεύεται από μια τέτοια (τοπική και περιοχική) αυτονομία, μα απεναντίας βρίσκει την πρακτική εφαρμογή της χάρη σ’ αυτήν ακριβώς την αυτονομία – δημοκρατικά και όχι γραφειοκρατικά. Η πλατιά, ελεύθερη και γοργή ανάπτυξη του καπιταλισμού θα ήταν αδύνατη ή τουλάχιστο θα δυσκολεύονταν στο έπακρο χωρίς μια τέτοια αυτονομία, που διευκολύνει και τη συγκέντρωση των κεφαλαίων και την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, και τη συσπείρωση της αστικής τάξης και του προλεταριάτου σε παγκρατική κλίμακα. Γιατί η γραφειοκρατική επέμβαση στα καθαρά τοπικά (περιοχικά, εθνικά κλπ.) ζητήματα είναι ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια για την οικονομική και πολιτική ανάπτυξη γενικά και ειδικά ένα από τα εμπόδια για το συγκεντρωτισμό στα σοβαρά, τα μεγάλα και βασικά ζητήματα.

Γι’ αυτό είναι δύσκολο να μη χαμογελάσεις, διαβάζοντας πως η έξοχή μας Ρόζα Λούξεμπουργκ προσπαθεί με εντελώς σοβαρό ύφος και με «γνήσια μαρξιστικά» λόγια να αποδείξει ότι το αίτημα της αυτονομίας μπορεί να εφαρμοστεί μόνο στην Πολωνία και μόνο σαν εξαίρεση! Εννοείται ότι εδώ δεν υπάρχει ούτε σταγόνα πατριωτισμού «της ενορίας», εδώ έχουμε να κάνουμε μόνο με «πρακτικούς» υπολογισμούς…σχετικά λογουχάρη με τη Λιθουανία.

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ παίρνει τέσσερα κυβερνεία: της Βίλνας, του Κόβνο, του Γκρόντνο και του Σουβάλκι και διαβεβαιώνει τον αναγνώστη (και τον ίδιο τον εαυτό της) ότι στα κυβερνεία αυτά ζουν «κυρίως» λιθουανοί. Ταυτόχρονα, ενώνοντας τον πληθυσμό αυτών των κυβερνείων, βρίσκει ότι το ποσοστό των λιθουανών είναι 23% όλου του πληθυσμού, και, αν προστεθούν στους λιθουανούς οι ζεμαϊτες, έχουμε 31% του πληθυσμού, δηλ. λιγότερο από ένα τρίτο. Επομένως βγαίνει το συμπέρασμα, όπως καταλαβαίνετε, ότι η σκέψη για αυτονομία της Λιθουανίας είναι «αυθαίρετη και τεχνητή» (τεύχος 10, σελ. 807).

Ο αναγνώστης, που γνωρίζει τις πασίγνωστες ελλείψεις της επίσημής μας ρωσικής στατιστικής, θα δει αμέσως το λάθος της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Γιατί να πάρει το κυβερνείο Γκρόντνο, όπου οι λιθουανοί δεν είναι παρά 0,2% δύο δέκατα στα εκατό; Γιατί να πάρει ολόκληρο το κυβερνείο Βίλνας και να μην πάρει μόνο το νομό Τρόκι, όπου οι λιθουανοί αποτελούν την πλειονότητα του πληθυσμού; Γιατί να πάρει όλο το κυβερνείο Σουβάλκι και να προσδιορίσει τον αριθμό των λιθουανών σε 52% του πληθυσμού, κι όχι τους λιθουανούς νομούς του ίδιου κυβερνείου, δηλαδή τους πέντε νομούς από τους 7, όπου οι λιθουανοί αποτελούν τα 72% του πληθυσμού;

Είναι γελοίο να συζητάμε για τους όρους και τις απαιτήσεις του σύγχρονου καπιταλισμού και να μην παίρνουμε τις «σύγχρονες» και τις «καπιταλιστικές», αλλά τις μεσαιωνικές φεουδαρχικές, επίσημες γραφειοκρατικές διοικητικές διαιρέσεις της Ρωσίας, και μάλιστα στην πιο χοντροκομμένη μορφή τους (κυβερνεία, και όχι νομοί). Είναι φανερό σαν την ημέρα ότι δεν μπορεί να γίνει καν λόγος για μια σοβαρή τοπική μεταρρύθμιση στη Ρωσία, αν δεν εξαφανιστούν αυτές οι διαιρέσεις και δεν αντικατασταθούν με διαιρέσεις πραγματικά «σύγχρονες», που να ανταποκρίνονται πραγματικά στις απαιτήσεις όχι του δημόσιου ταμείου, όχι της γραφειοκρατίας, όχι της ρουτίνας, όχι των τσιφλικάδων, όχι των παπάδων, αλλά του καπιταλισμού. Και μέσα στις σύγχρονες απαιτήσεις του καπιταλισμού θα είναι αναμφισβήτητα και η απαίτηση για μια όσο το δυνατό μεγαλύτερη ενότητα της εθνικής σύνθεσης του πληθυσμού, γιατί η εθνικότητα, η ταυτότητα της γλώσσας είναι σπουδαίος συντελεστής στην ολοκληρωτική κατάκτηση της εσωτερικής αγοράς και την πλέρια ελευθερία της οικονομικής κυκλοφορίας.

Το περίεργο είναι ότι το ολοφάνερο αυτό λάθος της Ρόζας Λούξεμπουργκ το επαναλαμβάνει και ο μπουντιστής Μέντεμ Πολωνίας, αλλά το ακατάλληλο της αρχής της εθνικής – εδαφικής αυτονομίας (οι μπουντιστές είναι υπέρ της εθνικής – εδαφικής αυτονομίας!). Οι μπουντιστές και οι λικβινταριστές μας μαζεύουν απ’ όλο τον κόσμο όλα τα λάθη και όλες τις οπορτουνιστικές ταλαντεύσεις των σοσιαλδημοκρατών των διαφόρων χωρών και των διαφόρων εθνών και γεμίζουν, χωρίς να τους ξεφεύγει τίποτα, τις αποσκευές τους με ότι χειρότερο υπάρχει στην παγκόσμια σοσιαλδημοκρατία: τα αποκόμματα απ’ τα γραφτά των μπουντιστών και των λικβινταριστών θα μπορούσαν να αποτελέσουν όλα μαζί ένα πρότυπο σοσιαλδημοκρατικό μουσείο κακού γούστου.

Η περιοχική αυτονομία – βεβαιώνει αποφθεγματικά ο Μέντεμ – είναι καλή για την περιοχή, για την «ακρινή περιοχή», όχι όμως και για τις περιφέρειες της Λετονίας, της Εσθονίας και έκταση ίση μ’ ένα κυβερνείο. «Αυτό δεν θα ήταν αυτονομία, αλλά ένα απλό ζέμστβο… θα χρειαζόταν πάνω απ’ αυτό το ζέμστβο να ανοικοδομηθεί μια πραγματική αυτονομία»… και ο συγγραφέας καταδικάζει το «σπάσιμο των παλιών κυβερνείων και των νομών». (σ. σ. Β. Μέντεμ: «Τοποθέτηση του εθνικού ζητήματος στη Ρωσία», «Βέστνικ Γιεβρόπι», 1912, τεύχη 8 και 9).

Στην πραγματικότητα, «σπάσιμο» και παραμόρφωση των συνθηκών του σύγχρονου καπιταλισμού δεν είναι τίποτε άλλο παρά η διατήρηση των μεσαιωνικών, φεουδαρχικών, γραφειοκρατικών διοικητικών διαιρέσεων. Μόνο άνθρωποι διαποτισμένοι με το πνεύμα αυτών των διαιρέσεων μπορούν να διανοούνται, «με σοφό ύφος εμπειρογνώμονα», αντιπαράθεση του «ζέμστβο» στην «αυτονομία», φροντίζοντας ώστε, σύμφωνα μ’ ένα καλούπι, η «αυτονομία» να είναι για τις μεγάλες περιοχές και το ζέμστβο για τις μικρές. Ο σύγχρονος καπιταλισμός δεν έχει καθόλου ανάγκη από τέτοια γραφειοκρατικά καλούπια. Γιατί να μη μπορούν να υπάρχουν αυτόνομες εθνικές περιφέρειες με πληθυσμό όχι μόνο ½ εκατομμύριο, μα ακόμα και 50.000; Γιατί περιφέρειες αυτού του είδους να μη μπορούν να ενωθούν, με τους πιο διαφορετικούς τρόπους, με γειτονικές περιφέρειες διαφόρων διαστάσεων και ν’ αποτελέσουν μια ενιαία αυτόνομη «ακρινή περιοχή», όταν αυτό είναι βολικό, όταν αυτό χρειάζεται για την οικονομική κυκλοφορία – όλα αυτά παραμένουν μυστικό του μπουντιστή Μέντεμ.

Ας σημειωθεί ότι το σοσιαλδημοκρατικό εθνικό πρόγραμμα του Μπρνό υιοθετεί ολοκληρωτικά την άποψη της εθνικής εδαφικής αυτονομίας, προτείνοντας να διαιρεθεί η Αυστρία σε περιφέρειες με «εθνικά σύνορα» στη θέση των ιστορικών εδαφών του στέμματος» (2 του προγράμματος του Μπρνό).

Εμείς δεν θα πηγαίναμε τόσο μακριά. Δεν χωρεί αμφιβολία ότι η ενιαία εθνική σύνθεση του πληθυσμού είναι ένας από τους πιο ασφαλέστερους παράγοντες για ελεύθερες και πλατιές πραγματικά σύγχρονες, εμπορικές ανταλλαγές. Δεν χωρεί αμφιβολία ότι κανένας μαρξιστής, ακόμα και κανένας αποφασιστικός δημοκράτης δεν πρόκειται να υπερασπιστεί τα εδάφη του αυστριακού στέμματος και τα ρωσικά κυβερνεία και τους νομούς (που δεν είναι τόσο άσχημα όσο τα εδάφη του αυστριακού στέμματος, ωστόσο όμως είναι πολύ άσχημα), δεν πρόκειται να αμφισβητήσει την ανάγκη να αντικατασταθούν αυτές οι απαρχαιωμένες διαιρέσεις με διαιρέσεις, που να ανταποκρίνονται κατά το δυνατό στην εθνική σύνθεση του πληθυσμού. Δεν χωρεί, τέλος, αμφιβολία, ότι για να εξαλειφθεί κάθε εθνική καταπίεση, έχει εξαιρετική σημασία να δημιουργηθούν αυτόνομες περιφέρειες, έστω και με την πιο μικρή έκταση, μα με ακέραια, ενιαία εθνική σύνθεση. Προς αυτές τις περιφέρειες θα μπορούσαν «να τείνουν» και να συνάπτουν μαζί τους σχέσεις και κάθε είδους ελεύθερες ενώσεις τα μέλη της ίδιας εθνότητας που είναι σκορπισμένα στις διάφορες γωνιές της χώρας ή ακόμα και της γήινης σφαίρας. Όλα αυτά είναι αναμφισβήτητα, όλα αυτά μπορεί να τα αμφισβητεί κανείς μόνο από την άποψη της αρτηριοσκληρωμένης γραφειοκρατίας.

Όμως η εθνική σύνθεση του πληθυσμού είναι ένας απ’ τους σπουδαιότερους οικονομικούς παράγοντες, μα όχι και ο μοναδικός και ούτε ο σπουδαιότερος. Οι πόλεις λ. χ. παίζουν σπουδαιότατο οικονομικό ρόλο μέσα στον καπιταλισμό, κι όμως τις πόλεις παντού – και στην Πολωνία και στη Λιθουανία, και στην Ουκρανία, και στη Μεγαλορωσία κλπ. – τις διακρίνει η πιο ποικίλη εθνική σύνθεση του πληθυσμού. Θα ήταν παράλογο και αδύνατο να αποσπάσει κανείς, εξαιτίας του «εθνικού» παράγοντα, τις πόλεις απ’ τα χωριά και τις περιφέρειες, που τείνουν οικονομικά προς τις πόλεις. Γι’ αυτό οι μαρξιστές δεν πρέπει να στηρίζονται ολοκληρωτικά και αποκλειστικά στη βάση της «εθνικής-εδαφικής» αρχής.

Και πολύ πιο σωστή από την αυστριακή λύση του προβλήματος είναι η λύση που χάραξε η τελευταία σύσκεψη των μαρξιστών της Ρωσίας. Η σύσκεψη αυτή διατύπωσε την παρακάτω θέση πάνω σ’ αυτό το ζήτημα:

… «είναι απαραίτητη…μια πλατιά περιοχική αυτονομία» (φυσικά όχι μόνο για την Πολωνία, μα για όλες τις περιοχές της Ρωσίας) «και μια απόλυτα δημοκρατική τοπική αυτοδιοίκηση, με καθορισμό των συνόρων των αυτοδιοικούμενων και αυτόνομων περιοχών» (όχι με βάση τα σύνορα των σημερινών κυβερνείων, νομών κλπ.), «αλλά με βάση τον υπολογισμό των οικονομικών και βιοτικών συνθηκών, της εθνικής σύνθεσης του πληθυσμού κλπ (σ. σ. Βλ. Άπαντα, 4η ρως. Έκδ., τομ. 19ος, σελ. 385), όπως θα γίνει από τον ίδιο τον τοπικό πληθυσμό».

Η εθνική σύνθεση του πληθυσμού τοποθετείται εδώ πλάι στις άλλες συνθήκες (σε πρώτη γραμμή τις οικονομικές, ύστερα τις βιοτικές κλπ.) που πρέπει να αποτελέσουν τη βάση για τον καθορισμό των νέων συνόρων, έτσι που να ανταποκρίνονται στο σύγχρονο καπιταλισμό κι οχι στη γραφειοκρατία και τον ασιατισμό. Μόνο ο τοπικός πληθυσμός μπορεί να «υπολογίσει» με πλήρη ακρίβεια όλες αυτές τις συνθήκες, και με βάση αυτούς τους υπολογισμούς του η κεντρική βουλή του κράτους θα καθορίσει τα σύνορα των αυτόνομων περιοχών και τα όρια της δικαιοδοσίας, κάθε αυτόνομης δίαιτας.

Μας μένει ακόμα να εξετάσουμε το ζήτημα του δικαιώματος αυτοδιάθεσης των εθνών. Σ’ ότι αφορά το ζήτημα αυτό καταπιάστηκε με την «εκλαΐκευση» των λαθών της Ρόζας Λούξεμπουργκ μια ολόκληρη παρέα από οπορτουνιστές όλων των εθνοτήτων: και ο λικβινταριστής Σεμκόφσκι και ο μπουντιστής Λίμπμαν και ο Ουκρανός εθνικοσοσιαλιστής Λιέφ Γιουρκέβιτς. Το επόμενο άρθρο μας θα το αφιερώσουμε σ’ αυτό το ζήτημα, που το έχει μπερδέψει για καλά η παραπάνω «παρέα».

(σ.σ. Δημοσιεύεται σύμφωνα με το κείμενο του περιοδικού. Γράφτηκε τον Οκτώβρη – Δεκέμβρη του 1913. Δημοσιεύτηκε το 1913 στο περιοδικό «Προσβεστσένιγε», τεύχη 10, 11 και 12. Υπογραφή Β. Ιλίν. Άπαντα, τομ, σελ. 3-37, ελλην. Έκδ.)

ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ

Η ένατη παράγραφος του προγράμματος των μαρξιστών της Ρωσίας, που μιλάει για το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των εθνών, προκάλεσε τον τελευταίο καιρό (όπως το έχουμε κιόλας τονίσει στο «Προσβεστσένιγε») ολόκληρη εκστρατεία των οπορτουνιστών. Και ο Ρώσος λικβινταριστής Σεμκόφσκι στη λικβινταριστική εφημερίδα της Πετρούπολης, και ο μπουντιστής Λίμπμαν, και ο Ουκρανός εθνικο-κοινωνικός Γιουρκέβιτς – επιτέθηκαν από τα όργανά τους ενάντια σ’ αυτή την παράγραφο και την πραγματεύθηκαν με ύφος πολύ μεγάλης περιφρόνησης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η «επιδρομή των δώδεκα εθνών» του οπορτουνισμού ενάντια στο μαρξιστικό μας πρόγραμμα συνδέεται στενά με τις σημερινές εθνικιστικές ταλαντεύσεις γενικά. Γι’ αυτό νομίζουμε ότι είναι επίκαιρο να εξετάσουμε λεπτομερειακά το ζήτημα που ανακινήθηκε. Θα σημειώσουμε μόνο ότι κανένας από τους οπορτουνιστές που αναφέραμε δεν έφετε ούτε ένα δικό του επιχείρημα: όλοι τους επαναλαμβάνουν μόνο όσα είπε η Ρόζα Λούξεμπουργκ στα πολωνικά γραμμένο μεγάλο της άρθρο του 1908-1909 με τον τίτλο: «Το εθνικό ζήτημα και η αυτονομία». Στην ανάλυσή μας θα ασχοληθούμε περισσότερο απ’ όλα με τα «πρωτότυπα» επιχειρήματα αυτής της τελευταίας αρθρογράφου.

1. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ;

Είναι φυσικό ότι το ερώτημα αυτό μπαίνει στην πρώτη σειρά όταν γίνονται απόπειρες να εξεταστεί μαρξιστικά η λεγόμενη αυτοδιάθεση. Τι πρέπει να εννοούμε με την αυτοδιάθεση; Θα ψάξουμε άραγε να βρούμε την απάντηση στους νομικούς ορισμούς που βγαίνουν από τις κάθε λογής «γενικές έννοιες» του δικαίου; Ή πρέπει να ψάξουμε να βρούμε την απάντηση στην ιστορικο-οικονομική μελέτη των εθνικών κινημάτων;

Δεν είναι εκπληκτικό ότι δεν πέρασε καν από το μυαλό των κ. κ. Σεμκόφσκι, Λίμπμαν, Γιουρκέβιτς να βάλουν αυτό το ερώτημα και προσπαθούν να ξεφύγουν απλώς με ειρωνείες για την «ασάφεια» του μαρξιστικού προγράμματος και, όπως φαίνεται, χωρίς μάλιστα να ξέρουν, στην απλοϊκότητά τους, ότι για την αυτοδιάθεση των εθνών δεν μιλάει μόνο το πρόγραμμα του 1903 για όλη τη Ρωσία, μα και η απόφαση του διεθνούς Συνεδρίου του Λονδίνου του 1896 (γι’ αυτό θα μιλήσουμε λεπτομερειακά όταν θ’ άρθει η σειρά του). Πολύ πιο εκπληκτικό είναι ότι η Ρόζα Λούξεμπουργκ, που μιλάει με πολύ στόμφο για τον δήθεν αφηρημένο και μεταφυσικό χαρακτήρα αυτής της παραγράφου, έπεσε η ίδια σ’ αυτό ακριβώς το αμάρτημα, να μιλάει αφηρημένα και μεταφυσικά. Ίσα – ίσα η Ρόζα Λούξεμπουργκ μπερδεύεται διαρκώς μέσα σε γενικούς συλλογισμούς για την αυτοδιάθεση (φτάνοντας ακόμα κι ίσαμε πέρα για πέρα διασκεδαστικούς διαλογισμούς για το πώς μπορούμε με σαφήνεια και ακρίβεια το ερώτημα, που βρίσκεται η ουσία του ζητήματος: στους νομικούς ορισμούς ή στην πείρα των εθνικών κινημάτων όλου του κόσμου;

Το ακριβές θέσιμο αυτού του ερωτήματος, που δεν μπορεί να το αποφύγει ένας μαρξιστής, θα ανέτρεπε αμέσως τα εννιά δέκατα των επιχειρημάτων της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Εθνικά κινήματα δεν παρουσιάζονται στη Ρωσία για πρώτη φορά και δεν αποτελούν μόνο γνωρίσματα αυτής της χώρας. Σ’ όλο τον κόσμο η εποχή της οριστικής νίκης του καπιταλισμού ενάντια στη φεουδαρχία ήταν συνδεμένη με εθνικά κινήματα. Η οικονομική βάση αυτών των κινημάτων συνίσταται στο ότι για την πλήρη νίκη της εμπορευματικής παραγωγής είναι ανάγκη να κατακτήσει η αστική τάξη την εσωτερική αγορά, είναι ανάγκη κατακτήσει η αστική τάξη την εσωτερική αγορά, είναι ανάγκη να ενωθούν σε κράτος τα εδάφη που ο πληθυσμός τους μιλάει την ίδια γλώσσα, παραμερίζοντας κάθε εμπόδιο για την ανάπτυξη αυτής της γλώσσας και την καθιέρωσή της στη φιλολογία.

Η γλώσσα είναι σπουδαιότατο μέσο επικοινωνίας των ανθρώπων. Η ενότητα της γλώσσας και η ανεμπόδιστη ανάπτυξή της είναι ένας από τους σπουδαιότερους όρους της πραγματικά ελεύθερης και πλατιάς, ανάλογης με το σύγχρονο καπιταλισμό, εμπορικής κυκλοφορίας, της ελεύθερης και πλατιάς συγκρότησης του πληθυσμού σε κάθε μια τάξη χωριστά, τέλος είναι ο όρος της στενής σύνδεσης της αγοράς με τον κάθε νοικοκύρη ή μικρονοικοκύρη, πουλητή ή αγροαστή.

Γι’ αυτό, η τάση (η επιδίωξη) κάθε εθνικού κινήματος είναι ο σχηματισμός εθνικών κρατών, που ικανοποιούν καλύτερα αυτές τις απαιτήσεις του σύγχρονου καπιταλισμού. Προς το σχηματισμό αυτό σπρώχνουν οι πιο βαθιοί οικονομικοί παράγοντες, και για το λόγο αυτό, για όλη τη Δυτική Ευρώπη – κάτι παραπάνω: για όλο τον πολιτισμένο κόσμο – χαρακτηριστικό φυσιολογικό φαινόμενο για την κεφαλαιοκρατική περίοδο είναι τα εθνικά κράτη.

Συνεπώς, αν θέλουμε να καταλάβουμε τη σημασία της αυτοδιάθεσης των εθνών, χωρίς να παίζουμε με νομικούς ορισμούς, χωρίς «να σοφιζόμαστε» αφηρημένους ορισμούς, μα εξετάζοντας τους ιστορικο-οικονομικούς όρους των εθνικών κινημάτων, θα φτάσουμε αναπόφευκτα στο συμπέρασμα: ότι με την έννοια αυτοδιάθεση των εθνών εννοούμε τον κρατικό χωρισμό τους από ξένα εθνικά σύνολα, εννοούμε το σχηματισμό αυτοτελούς εθνικού κράτους.

Θα δούμε παρακάτω ακόμα κι άλλους λόγους, γιατί δε θα ήταν σωστό να εννοούμε με την έννοια δικαίωμα αυτοδιάθεσης οτιδήποτε άλλο εκτός από το δικαίωμα ξεχωριστής κρατικής ύπαρξης. Τώρα όμως πρέπει να σταθούμε στο πως η Ρόζα Λούξεμπουργκ προσπάθησε «να ξεφύγει» από το αναπόφευκτο συμπέρασμα ότι οι τάσεις για εθνικό κράτος έχουν βαθιές οικονομικές αιτίες.

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ ξέρει πολύ καλά το βιβλίο του Καούτσκι: «Εθνικότητα και διεθνικότητα» (παράρτημα της “Neue Zeit” (σ. σ. “Neue Zeit” («Η Νέα Εποχή») – περιοδικό της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας. Έβγαινε στη Στουτγάρδη από το 1883 έως το 1923. Από το 1885 έως το 1895 στο “Die neue Zeit” δημοσιεύθηκαν ορισμένα άρθρα του Γ. Ένγκελς, που έκανε συχνά υποδείξεις στη σύνταξη του περιοδικού και που την κριτίκαρε αυστηρά για την υποχώρησή της από το μαρξισμό. Από το δεύτερο μισό της τελευταίας δεκαετίας του 19ου αιώνα, ύστερα από το θάνατο του Φ. Ένγκελς, το περιοδικό δημοσίευε συστηματικά άρθρα των ρεβιζιονιστών. Στα χρόνια του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου (1914 – 1918 πήρε κεντριστική καουτσκιστική θέση και υποστήριζε τους σοσιαλσωβινιστές) Φύλλο 1, 1907 – 1908, ρωσική μετάφραση στο περιοδικό «Ναούτσναγια Μισλ», Ρίγα, 1908). Ξέρει ότι ο Κάουτσκι, αφού ανέλυσε λεπτομερειακά στην παράγραφο 4 αυτού του βιβλίου το ζήτημα του εθνικού κράτους, έφτασε στο συμπέρασμα ότι ο Ότο Μπάουερ «υποτιμάει τη δύναμη της τάσης για τη δημιουργία εθνικού κράτους» (σελ. 23 του βιβλίου που αναφέραμε). Η ίδια η Ρόζα Λούξεμπουργκ παραθέτει τα λόγια του Κάουτσκι: «Το εθνικό κράτος είναι η μορφή του κράτους, που ανταποκρίνεται περισσότερο στις σύγχρονες (δηλαδή στις κεφαλαιοκρατικές, πολιτισμένες, οικονομικά προοδευτικές, σε διάκριση από τις μεσαιωνικές, προκεφαλαιοκρατικές κλπ.) συνθήκες, είναι η μορφή, στην οποία μπορεί πιο εύκολα να εκπληρώνει τα καθήκοντά του» (δηλαδή τα καθήκοντα της πιο ελεύθερης, πιο πλατιάς και γρήγορης ανάπτυξης του καπιταλισμού). Σ’ αυτό πρέπει να προσθέσουμε την ακριβέστερη ακόμα τελική παρατήρηση του Καούτσκι, ότι δηλ. τα παρδαλά από εθνική άποψη κράτη (τα λεγόμενα πολυεθνικά κράτη σε διάκριση από τα εθνικά κράτη) είναι «πάντα κράτη, που η εσωτερική τους συγκρότηση έχει μείνει για κάποιους λόγους καθυστερημένη ή αντικανονική» (πισωδρομική). Είναι αυτονόητο ότι ο Καούτσκι μιλάει για αντικανονικότητα αποκλειστικά με την έννοια ότι δεν ανταποκρίνονται σε εκείνο που είναι περισσότερο προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις του αναπτυσσόμενου καπιταλισμού.

Τώρα γεννιέται το ερώτημα, ποια θέση πήρε η Ρόζα Λούξεμπουργκ απέναντι σ’ αυτά τα ιστορικο-οικονομικά συμπεράσματα του Καούτσκι. Είναι ή δεν είναι σωστά; Έχει δίκιο ο Καούτσκι με την ιστορικο-οικονομική του θεωρία ή ο Μπάουερ, που η θεωρία του είναι στη βάση της ψυχολογική; Τι συνδέει τον αναμφισβήτητο «εθνικό οπορτουνισμό» του Μπάουερ, την υπεράσπιση της πολιτιστικής-εθνικής αυτονομίας από μέρους του, τους εθνικιστικούς του ενθουσιασμούς («κάπου-κάπου δυνάμωμα του εθνικού παράγοντα», όπως εκφράστηκε ο Καούτσκι), την «τεράστια υπερεκτίμηση του εθνικού παράγοντα και το ολοκληρωτικό ξέχασμα του διεθνούς παράγοντα» (Καούτσκι), με την υποτίμηση από μέρους του της δύναμης που έχει η τάση για δημιουργία εθνικού κράτους;

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ ούτε καν έβαλε αυτό το ερώτημα. Δεν πρόσεξε αυτή την σύνδεση. Δεν σκέφτηκε βαθιά το σύνολο των θεωρητικών απόψεων του Μπάουερ. Επίσης δεν αντιπαρέθεσε καθόλου την ιστορικο-οικονομική, και την ψυχολογική θεωρία στο εθνικό ζήτημα. Περιορίστηκε στις παρακάτω παρατηρήσεις ενάντια στον Καούτσκι:

«…Αυτό το “καλύτερο” εθνικό κράτος είναι μόνο μια αφαίρεση που είναι εύκολο να την αναπτύξεις θεωρητικά και να την υπερασπίσεις θεωρητικά, μα που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα». «Przeglad Socjaldemokratyczny”, 1908, τεύχος 6, σελ. 499).

(σ. σ. «Σοσιαλδημοκρατική επιθεώρηση».

Και σαν επικύρωση αυτής της κατηγορηματικής δήλωσης ακολουθούν οι συλλογισμοί ότι η ανάπτυξη των μεγάλων κεφαλαιοκρατικών Δυνάμεων και ο ιμπεριαλισμός κάνουν χιμαιρικό το «δικαίωμα αυτοδιάθεσης» των μικρών λαών. «Μήπως μπορείς να μιλάς στα σοβαρά – αναφωνεί η Ρόζα Λούξεμπουργκ – για “αυτοδιάθεση” των τυπικά ανεξάρτητων μαυροβουνιωτών, βουλγάρων, ρουμάνων, σέρβων, ελλήνων, εν μέρει ακόμα και των ελβετών, που η ίδια η ανεξαρτησία τους είναι προϊόν του πολιτικού αγώνα και του διπλωματικού παιχνιδιού της “ευρωπαϊκής συναυλίας”;»! (σελ. 500). Καλύτερα ανταποκρίνεται στις συνθήκες «όχι το εθνικό κράτος – όπως υποθέτει ο Καούτσκι – μα το ληστρικό κράτος». Αναφέρονται μερικές δεκάδες αριθμοί για την έκταση των αποικιών που ανήκουν στην Αγγλία, στη Γαλλία κλπ.

Διαβάζοντας παρόμοιους συλλογισμούς δεν μπορείς να μην θαυμάσεις την ικανότητα της συγγραφέα να μην καταλαβαίνει για ποιο πράγμα πρόκειται! Το να διδάσκεις με σοβαρό ύφος τον Καούτσκι ότι τα μικρά κράτη εξαρτιώνται οικονομικά από τα μεγάλα, ότι ανάμεσα στα αστικά κράτη γίνεται αγώνας για τη ληστρική κατάπνιξη των άλλων εθνών, ότι υπάρχουν ο ιμπεριαλισμός και οι αποικίες – όλα αυτά είναι γελοίες, παιδικές εξυπνάδες, γιατί δεν έχουν ούτε την παραμικρότερη σχέση με την υπόθεση. Όχι μονάχα τα μικρά κράτη, μα και η Ρωσία λ. χ. οικονομικά εξαρτιέται ολοκληρωτικά από τη δύναμη του ιμπεριαλιστικού χρηματιστικού κεφαλαίου των «πλουσίων» αστικών χωρών. Όχι μονάχα οι βαλκανικές μικρογραφίες κρατών, μα και η Αμερική του ΧΙΧ αιώνα ήταν, από οικονομική άποψη, αποικία της Ευρώπης, όπως το έδειξε κιόλας ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο». (σ. σ. Βλ. Καρλ Μαρξ και Φ. Ένγκελς. Άπαντα, τομ. ΧΥΙΙ, 1937, σελ. 836).Φυσικά, όλα αυτά τα ξέρουν θαυμάσια και ο Καούτσκι και κάθε μαρξιστής, δεν έχουν όμως απολύτως καμιά σχέση, με το ζήτημα των εθνικών κινημάτων και του εθνικού κράτους.

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ αντικατέστησε το ζήτημα της πολιτικής αυτοδιάθεσης των εθνών στην αστική κοινωνία, της κρατικής τους αυτοτέλειας με το ζήτημα της οικονομικής τους αυτοτέλειας και ανεξαρτησίας. Αυτό είναι τόσο έξυπνο, όπως θα ήταν αν ένας άνθρωπος, συζητώντας την προγραμματική διεκδίκηση για την κυριαρχία της Βουλής, δηλ. της συνέλευσης των λαϊκών αντιπροσώπων στο αστικό κράτος, θα άρχιζε να εκθέτει την απόλυτα σωστή πεποίθησή του για την κυριαρχία του μεγάλου κεφαλαίου σε οποιοδήποτε καθεστώς μιας αστικής χώρας.

Δε χωράει αμφιβολία ότι το μεγαλύτερο μέρος της Ασίας, του πιο κατοικημένου μέρους του κόσμου, βρίσκεται ή στην κατάσταση αποικίας των «μεγάλων Δυνάμεων» ή στην κατάσταση κρατών που είναι εξαιρετικά εξαρτημένα και που καταπιέζονται εθνικά. Μήπως όμως το πασίγνωστο αυτό περιστατικό κλονίζει έστω και ελάχιστα το αναμφισβήτητο γεγονός ότι στην ίδια την Ασία οι συνθήκες για την πληρέστερη ανάπτυξη της εμπορευματικής παραγωγής, για την πιο ελεύθερη, πλατιά και γρήγορη ανάπτυξη του καπιταλισμού έχουν δημιουργηθεί μονάχα στην Ιαπωνία, δηλ. μονάχα σ’ ένα ανεξάρτητο εθνικό κράτος; Το κράτος αυτό είναι αστικό και γι’ αυτό άρχισε το ίδιο να καταπιέζει άλλα έθνη και να υποδουλώνει αποικίες. Δεν ξέρουμε αν η Ασία θα κατορθώσει πριν από την κατάρρευση του καπιταλισμού να συγκροτηθεί σε ένα σύστημα από ανεξάρτητα εθνικά κράτη, όπως η Ευρώπη. Είναι όμως αναμφισβήτητο ότι ο καπιταλισμός, αφού ξύπνησε την Ασία, προκάλεσε και εκεί παντού εθνικά κινήματα, ότι η τάση αυτών των κινημάτων είναι να δημιουργηθούν εθνικά κράτη στην Ασία, ότι ακριβώς τέτοια κράτη εξασφαλίζουν τους καλύτερους όρους για την ανάπτυξη του καπιταλισμού. Το παράδειγμα της Ασίας μιλά υπέρ του Καούτσκι και κατά της Ρόζας Λούξεμπουργκ.

Το παράδειγμα των βαλκανικών κρατών μιλάει επίσης εναντίον της, γιατί ο καθένας βλέπει τώρα ότι οι καλύτεροι όροι για την ανάπτυξη του καπιταλισμού στα Βαλκάνια δημιουργούνται ίσα – ίσα στο βαθμό που δημιουργούνται αυτοτελή εθνικά κράτη σ’ αυτή τη χερσόνησο.

Συνεπώς, και το παράδειγμα όλης της προοδευμένης και πολιτισμένης ανθρωπότητας, και το παράδειγμα των Βαλκανίων, και το παράδειγμα της Ασίας αποδείχνουν, αντίθετα απ’ ότι λέει η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ότι η θέση του Καούτσκι είναι απόλυτα σωστή: το εθνικό κράτος είναι κανόνας και «νόρμα» του καπιταλισμού, το παρδαλό από εθνική άποψη κράτος είναι καθυστέρηση ή εξαίρεση. Από την άποψη των εθνικών σχέσεων, τους καλύτερους όρους για την ανάπτυξη του καπιταλισμού τους παρουσιάζει χωρίς αμφιβολία το εθνικό κράτος. Αυτό, εννοείται, δεν σημαίνει ότι είναι τέτοιο κράτος, πάνω στο έδαφος των αστικών σχέσεων, θα μπορούσε να αποκλείσει την εκμετάλλευση και την καταπίεση των εθνών. Σημαίνει απλώς ότι οι μαρξιστές δεν μπορούν να παραβλέπουν τους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες που γεννούν τις τάσεις για δημιουργία εθνικών κρατών. Σημαίνει ότι η «αυτοδιάθεση των εθνών» δεν μπορεί να έχει στο πρόγραμμα των μαρξιστών, από ιστορικο-οικονομική άποψη, άλλη σημασία εκτός από την πολιτική αυτοδιάθεση, την κρατική αυτοτέλεια, το σχηματισμό εθνικού κράτους.

Θα μιλήσουμε λεπτομερειακά παρακάτω με ποιους όρους μπορεί να υποστηριχτεί από μαρξιστική, δηλ. ταξική προλεταριακή άποψη η αστικοδημοκρατική διεκδίκηση για «εθνικό κράτος». Τώρα περιοριζόμαστε στον καθορισμό της έννοιας «αυτοδιάθεση» και πρέπει ακόμα να σημειώσουμε μόνο ότι η Ρόζα Λούξεμπουργκ ξέρει το περιεχόμενο αυτής της έννοιας («εθνικό κράτος»), ενώ οι οπορτουνιστές οπαδοί της, οι Λίμπμαν, Σεμκόφσκι, Γιουρκέβιτς, δεν ξέρουν ούτε αυτό!

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ:

Β. Ι. Λένιν: Για το ζήτημα της αυτοδιάθεσης των Εθνών