ΤΡΟΤΣΚΙ: "ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΜΥΧΗ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΓΑΓΓΡΑΙΝΑΣ"

"ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΜΥΧΗ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΓΑΓΓΡΑΙΝΑΣ"

Το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ δημοσιεύει σήμερα ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Λ. ΤΡΟΤΣΚΙ «Στην υπεράσπιση του Μαρξισμού». Γράφτηκε στις 24 Γενάρη του 1940.
Απόσπασμα από το ομώνυμο άρθρο του από το βιβλίο του "ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ"
II

Αν πιστέψουμε το σύντροφο Σάχτμαν, τράβηξα από τα μαλιά κι έβαλα στη συζήτηση το ζήτημα της ταξικής σύνθεσης των φραξιών. Κι εδώ επίσης θα αναφερθούμε στο πρόσφατο παρελθόν.

Στις 3 του Οκτώβρη 1937 έγραφα στη Νέα Υόρκη :

" Έχω εκατοντάδες φορές σημειώσει ότι ο εργάτης, που μένει απαρατήρητος στις "κανονικές" συνθήκες της ζωής του Κόμματος, αποκαλύπτει αξιοσημείωτες ιδιότητες σε μια αλλαγή της κατάστασης, όταν οι γενικές φόρμουλες και οι γλαφυρές πένες δεν είναι αρκετές, όταν εκείνο που χρειάζεται είναι η εξοικείωση με τη ζωή των εργατών και οι πρακτικές ικανότητες. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες, ένας προικισμένος εργάτης αποκαλύπτει μια βεβαιότητα για τον εαυτό του, αποκαλύπτει τις γενικές πολιτικές του ικανότητες.

Η υπεροχή των διανοούμενων στην οργάνωση είναι αναπόφευχτη στην πρώτη περίοδο της ανάπτυξης της οργάνωσης. Ταυτόχρονα αυτό είναι ένα μεγάλο εμπόδιο στην πολιτική εκπαίδευση των πιο προικισμένων εργατών ... Είναι απόλυτα αναγκαίο στο επόμενο συνέδριο να μπουν στις τοπικές και κεντρικές επιτροπές όσο το δυνατό περισσότεροι εργάτες. Για έναν εργάτη η δραστηριότητα στα ηγετικά όργανα του Κόμματος είναι ταυτόχρονα ένα μεγάλο πολιτικό σχολείο ...

Η δυσκολία είναι πως σε κάθε οργάνωση υπάρχουν παραδοσιακά μέλη στις επιτροπές και ότι διάφορα δευτερεύοντα, φραξιονιστικά και τοπικά κριτήρια παίζουν ένα μεγάλο ρόλο στη σύνθεση του καταλόγου των υποψηφίων".

Δεν είδα ποτέ κάποια προσοχή ή κάποιο ενδιαφέρον του συντρόφου Σάχτμαν σε τέτοιου είδους ζητήματα.

III

Αν πιστέψουμε τον σύντροφο Σάχτμαν, εγώ έθεσα το ζήτημα της φράξιας του συντρόφου Άμπερν σαν μια τεχνητή συνάθροιση μικροαστών, χωρίς μια πραγματική βάση. Ωστόσο, στις 10 του Οχτώβρη 1937, σε μια εποχή που ο Σάχτμαν βάδιζε πλάι πλάι με τον Κάνον, και που επίσημα θεωρούνταν ότι ο Άμπερν δεν είχε φράξια, εγώ έγραφα στον Κάνον :

"Το Κόμμα έχει μόνο μια μειοψηφία γνήσιων βιομηχανικών εργατών ... Τα μη προλεταρικά στοιχεία αντιπροσωπεύουν μια πολύ αναγκαία μαγιά και πιστεύω ότι μπορούμε να είμαστε περήφανοι για την καλή ποιότητα των στοιχείων... Αλλά ... Το Κόμμα μας μπορεί να κατακλυστεί από μη προλεταριακά στοιχεία και μπορεί ακόμα και να χάσει τον επαναστατικό του χαρακτήρα. Το καθήκον είναι φυσικά όχι να εμποδίσουμε την εισροή των διανοούμενων με τεχνητές μέθοδες ..., αλλά να προσανατολίσουμε πραχτικά όλη την οργάνωση προς τα εργοστάσια, τις απεργίες, τα συνδικάτα...

Ένα συγκεκριμένο παράδειγμα : Δεν μπορούμε να αφιερώσουμε αρκετές ή ίσες δυνάμεις για όλα τα εργοστάσια. Η τοπική μας οργάνωση μπορεί να διαλέξει για την δραστηριότητα της την επόμενη περίοδο ένα, δύο, ή τρία εργοστάσια στην περιοχή της και να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις της πάνω σ' αυτά τα εργοστάσια. Αν σε ένα απ' αυτά έχουμε δύο ή τρεις εργάτες, μπορούμε να δημιουργήσουμε μια τοπική επιτροπή βοήθειας από πέντε μη εργάτες, με σκοπό να μεγαλώσουμε την επιρροή μας σ' αυτά τα εργοστάσια.

Το ίδιο μπορούμε να κάνουμε και στα συνδικάτα. Δεν μπορούμε να μπάσουμε μη εργατικά μέλη στα εργατικά συνδικάτα. Μπορούμε όμως να δημιουργήσουμε με επιτυχία επιτροπές βοήθειας για συζητήσεις και θεωρητική δουλιά σε σύνδεση με τους συντρόφους μας των συνδικάτων. Οι απαραβίαστοι όροι θα έπρεπε να είναι: Όχι να διατάζουμε τους εργάτες αλλά να τους βοηθάμε, να τους κάνουμε υποδείξεις, να τους οπλίζουμε με γεγονότα, ιδέες, εργοστασιακές εφημερίδες, ειδικές προκηρύξεις κλπ.

Μια τέτοια συνεργασία θα είχε τεράστια εκπαιδευτική σπουδαιότητα από τη μια μεριά για τους εργάτες συντρόφους και από την άλλη για τους μη εργάτες που έχουν ανάγκη από μια σταθερή επανεκαίδευση.

Έχετε για παράδειγμα έναν σημαντικό αριθμό εβραίων μη εργατικών στοιχείων στις γραμμές σας. Αυτοί μπορούν να γίνουν μια πολύτιμη μαγιά, αν το κόμμα πετύχει σιγά σιγά να τους αποσπάσει από το κλειστό τους περιβάλλον και να τους δέσει με τους βιομηχανικούς εργάτες μέσα από την καθημερινή δραστηριότητα. Πιστεύω ότι ένας τέτοιος προσανατολισμός θα εξασφάλιζε επίσης μια περισσότερο υγιή ατμόσφαιρα στο κόμμα.

Μπορούμε αμέσως να καθιερώσουμε έναν γενικό κανόνα: ένα μέλος του Κόμματος που δεν κερδίζει στο διάστημα τριών ή έξι μηνών έναν καινούριο εργάτη για το Κόμμα, δεν είναι ένα καλό μέλος του κόμματος.

Αν εγκαθιδρύσουμε στα σοβαρά έναν τέτοιο γενικό προσανατολισμό και αν επαληθεύσουμε κάθε εβδομάδα τα πραχτικά αποτελέσματα θα αποφύγουμε έναν μεγάλο κίνδυνο - τον κίνδυνο να καταπνίξουν οι διανοούμενοι και οι χαρτογιακάδες την εργατική μειοψηφία, να την καταδικάσουν στη σιωπή, να μετατρέψουντο κόμμα σε μια πολύ έξυπνη συζητητική λέσχη αλλά που θα είναι αδύνατο να μείνουν εκεί εργάτες.

Οι ίδιοι κανόνες θα πρέπει να ισχύουν με μια επεξεργασμένη μορφή που να ανταποκρίνεται στη δουλιά και τη στρατολόγηση στην οργάνωση της νεολαίας, αλλιώς διατρέχουμε τον κίνδυνο να εκπαιδεύουμε καλά νεαρά στοιχεία σε ερασιτέχνες επαναστάτες και όχι σε επαναστάτες αγωνιστές".

Κογιοακάν Ο.Ρ. 24-1-1940